Rozdział 26 Miłość, której nigdy nikt Mi nie wybaczył.

W pokoju trwała cisza przerywana tylko co jakiś czas stukaniem zegara. Grupa nastolatków zasłuchana w historię swojego przyjaciela ze szkoły nie potrafiła uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Demony! Najprawdziwsze demony w jego opowieści. To jakaś ukryta kamera prawda?

— Czemu nam to wszystko mówisz Kuro.? — Megami nie była pewna czy ma się z tego śmiać czy brać to na poważnie. Spojrzała na Kastiela, który chyba pierwszy raz wpatrywał się w kogoś z takim niedowierzaniem na twarzy. Jak nic myśli tak jak ona. Ukryta kamera albo chłopak jest zdrowo pierdolnięty.

— Jeszcze nie rozumiecie? — Czarnowłosy pokręcił głową i podszedł do Osaki wyciągając róże, którą dziewczyna wzięła — Niebieska róża reprezentująca rodzące się uczucie, nadzieję i marzenia. Czerwona róża Szczera miłość, namiętność, poświęcenie.

Kastiel pochwycił ją w locie obserwując z bliska. Co tu się kurwa dzieje? Odwrócił się w stronę bliźniaków podając im po jednej róży. Armin dostał pomarańczową, a jego brat żółtą.

— Pomarańczowa róża symbolizuje Fascynację, entuzjazm, pożądanie.

— Pożądanie na pewno — Niebieskowłosy zachichotał pod nosem po czym dostał od brata po głowie.

— Żółta przyjaźń, radość, troska — Odwrócił się tym razem w stronę Yuryi, Nataniela i Kentina wręczając im po kolejnych różach — Złota Róża  Niezniszczalna, niepowtarzalna.

Japonka zaczęła oglądać swoją roślinę z bliska próbując zrozumieć czemu właśnie oni dostają każdą z nich.

— Różowa Róża Szlachetność, uznanie, podziw.

Star przyglądał się swojemu nowemu nabytkowi czując dziwny ucisk w żołądku. Czyżby jego sny zaczęły się sprawdzać?

— Biała Róża Niewinność, czystość, sekret.

                Drake skrzywił się lekko. On dostał niewinną różę co on dziewica czy jak? Może niech tu jeszcze dziewice zaczną popierdalać. Kuro spojrzał na ostatnią osobę będącą w jego zasięgu. Lysander poczuł dziwne ukłucie w klatce. Wyciągnął rękę dostając fioletową róże.

                — Fioletowa Róża Miłość od pierwszego wejrzenia, oczarowanie, majestatyczność.

                — Dalej nic nie rozumiemy Kuro — Osaka nie chciała dać za wygraną patrząc na swoją roślinę

                Czarnowłosy uśmiechnął się smutno. Więc jednak musi opowiedzieć całą historię do końca. Historię przez którą oni wszyscy zostali skazani na śmierć, historię o miłości, której nikt mu nie wybaczył oprócz nich. Oprócz ósemki, która została z nim do końca.

~~*~~

Demon przyglądał się ziemskiej dziewczynie leżącej na trawie i wdychającej świeże powietrze. Wyglądała tak ładnie, tak niewinnie i uroczo, kiedy jej białe włosy były porozwalane na zielonej ziemi. Mógłby tak przyglądać się jej tak bez końca, zeskoczył bezszelestnie z drzewa idąc w stronę kobiety ściągając po drodze maskę, która wyglądała jak dziób. Symbol ich wioski.

— Witaj — Odwróciła głowę w stronę dźwięku i jej fioletowe oczy zatrzymały się na Kuro.

Mira Strike była niziutką przeciętną dziewczyną, która od dzieciństwa miała dziwnie białe włosy co nie było spotykane w tamtych rejonach. Do tego kolor jej fioletowych oczu także był niespotykany przy czym kobieta była po prostu ślepa. Uśmiechnęła się w jego stronę jakby spotkała starego przyjaciela i lekko podniosła do siadu.

— Witaj mój Aniele ..

— Ja bym tak siebie nie nazywał — Usiadł obok niej i także spojrzał w górę — a jak już to upadłym aniołem.

— Wszystkie anioły są piękne — Nie mogła go zobaczyć, ale mogła go sobie wyobrazić. Nastoletni demon uśmiechnął się do siebie smutno. Dziewczyna drgnęła gdy usłyszeli szmer w krzakach i pojedyncze szepty.

— Nie pchaj się!

— Sam się pchasz!

— Zejdźcie ze mnie!

Demoni Tengu podniósł się ze swojego miejsca. Podszedł do krzaków i parę razy przetarł oczy widząc trójkę chłopców ze swojej straży. Topaz ze skrzyżowanymi dłoniami stał mierząc wściekłe spojrzenie na Beryla, który siedział na zdenerwowanym Spinelu. Mina Kuro wyrażała więcej niż tysiąc słów, więc zamilkli modląc się by lider nie posłał ich do piachu. Lider? Jak Cymofan się dowie to jak nic pośle ich wszystkich do piekła!

_______________________________

— Jesteś pewna tego co chcemy zrobić? — Szafir szła obok swojej przywódczyni dalej zaciskając w dłoni wachlarz — jeśli nas nakryją.. to..

— Wiem — Brązowowłosa odwróciła się w jej stronę — ale powinniśmy to zrobić dla .. Kuro.

Kruczowłosa zamilkła idąc dalej za nią. Były najlepszymi przyjaciółkami odkąd dołączyły do daitengu, nie wiadomo czy to było przeznaczenie czy po prostu czuły się samotne wśród gromady rozdartych chłopców. Tak naprawdę tylko siebie widziały w tym całym zgiełku zamknięci w dziewięć osób w wielkim budynku dopóki ich lider nie wybierze żony. Rzadkie wychodzenie z zamku tylko do wioski to nie było to. Czy właśnie to zaprzątało głowę Cymofanowi? Czy bała się, że tamta kobieta nie zrezygnuje z zaręczyn? Jeśli klan zobaczy ich poza wioską od razu zapłacą za to. Zatrzymały się przed małym pałacykiem przy którym rozciągało się jezioro i druga z kobiet przemknęła ślinę. Słyszała od swojej przyjaciółki o niesamowitości tego miejsca, ale nie spodziewała się że będą musiały pojawić się aż wśród ludzi. Żeby złamać tyle praw w ciągu paru godzin mogły tylko one dwie.

— Niesamowite.. — Dotknęła wiśni chcąc się upewnić, że to nie sen. W ich zamku także one były, ale nie mieniły się takim żywym blaskiem.

— Prawda? — Cymofan wyciągnęła dłoń przed siebie zrywając jeden z płatków, który jeszcze chwile wyglądał jakby świecił po czym zgasł w jej dłoniach.

Podskoczyły kiedy drzwi otworzyły się szeroko i wyjrzała przez nie na krótko obcięta czarnowłosa kobieta z głębokimi fioletowymi oczami. W białym kimonie idealnie wpasowała się w tło, uśmiechnęła się na widok brązowowłosej koleżanki i zbiegła po paru schodkach boso by przebiec przez ogród. Szafir, która od wielu lat nie wychodziła poza zamek ukryła się za przyjaciółką obserwując bacznie kobietę i serce zabiło jej mocniej. Bardziej interesowały ją kobiety niż mężczyźni i nie do końca rozumiała zachwytu Kuro nad tamtą ziemianką. Niby nie lubiła przyszłej niedoszłej żony swojego lidera, ale musiała przyznać, że dziewczyna miała klasę samą w sobie.

— Witaj — Ukłoniła się zatrzymując przed Cymofanem, która wykonała ten sam gest — przepraszam, że tak szybko Cię wezwałam, ale stało się coś strasznego!

Czarnowłosa kobieta pomrugała. Czyli to nie były obawy przed rozmyślaniem? Pierwsza ze straży wyprostowała się na ostatnie słowa „ straszne „ mogło oznaczać tylko jedno. Ktoś dowiedział się o Kuro i jego ziemskiej przyjaciółce.

— Nakryto ich dzisiaj! — Przykryła usta jakby mówiła coś obrzydliwego — właśnie teraz jeden z naszej służby poszedł powiadomić waszą starszyznę! Tak mi przykro!

Brązowowłosa zaklęła pod nosem. Mają mało czasu rozłożyła swoje czarne skrzydła i wzbiła się w powietrze, a za nią jak cień ruszyła Szafir. Musiały złapać tego kamerdynera inaczej ich przywódca. Ich pan. Ich przyjaciel wyląduje na skazaniu. Illaya wcale nie chciała za niego wyjść. Kobieta zdradziła tylko jej, że potajemnie spotyka się z chłopakiem z klanu Kyuubich — Natsu. Nie wiele o nich wiedziała ponieważ nie zapuszczała się, aż tak daleko poza zamek. Bycie dowódcą nie pozwalało jej na aż tak dalekie spacery. Krążyły na niebie ponad godzinę nie widząc swojego celu i wreszcie zrezygnowane postanowiły wrócić do zamku. Wpadły do pomieszczenia jak burza widząc uśmiechających się i popijających swoich przyjaciół, a wśród nich ucieszonego lidera. Czy można było niszczyć taką chwilę? Musiała to zrobić!

— Liderze stało się coś strasznego! — Kuro przerwał pogawędkę i spojrzał na jedyne kobiety w jego straży.

— Co się wydarzyło Cymofanie? — Poczuła jak przeszywają ją wszyscy spojrzeniami na wskroś. Złapała odrobinę powietrza próbując uspokoić skołatane serce.

— Nakryto Cię — Oczy lidera otworzyły się szeroko — nakryto Cię z tą ziemską kobietą!

Czarnowłosy mężczyzna poderwał się z siedzenia prawie krztusząc się alkoholem, który już miał w ustach. Jakim cudem go nakryli? Czyżby, ktoś oprócz jego straży także go obserwował.

— Skąd ty..

— Nieważne! — Przerwała mu szybko. Nie była pewna czy ktoś już ich nie podsłuchuje. Mogą zaryzykować życie Illayi.

— Jeśli mogę się wtrącić — Goshenit wstał kłaniając się lekko — powinniśmy jak najszybciej wnieść się z tego miejsca i zabrać ze sobą Pana wybrankę. Ona także może zapłacić za tą zdradę.

Kuro zacisnął wargi z których popłynęła strużka krwi. Spojrzał na całą swoją straż, która stała już teraz w małym kółku czekając na decyzję swojego szefa. Chłopak doskonale zdawał sobie sprawę, że oni rzucili by się za nim w ogień i nigdy nie zrezygnują z jego ochrony. Cymofan podeszła do okna — Mogliby ukryć się na jakiś czas w klanie Kyuubich. Tam na pewno by ich nie szukali. W końcu lisy według starszyzny Tengu to podrzędne stworzenia tak?

— Ukryjcie Mirę.. — Było mu ciężko podjąć tą decyzję, ale nie miał wyboru — ja zostaję w wiosce..

Topaz zacisnął wściekle pięść podnosząc swojego lidera za szaty. Przerażona Szafir podbiegła do nastolatka chcąc odciągnąć go od głównego demona. Oczy brązowowłosej otworzyły się szeroko, gdy w oknie ujrzała grupę demonów z ich wioski idących prosto do zamku. Już muszą wiedzieć prawdę. Jakim cudem tak szybko się to rozniosło?

— Idą tutaj!

___________________

Mężczyzna siedział w swoim fotelu paląc fajkę. Zabili już tyle ludzi, a dalej nie są ani trochę posunięci do przodu. Figura stojąca w Kyoto dalej stoi. Dlaczego.. dlaczego ten głupi demon nie chce z niej wyleźć? Czy przyprowadzenie panny Wayne coś zmieni? Według obliczeń Megana ta kobieta mogła być odrodzeniem Illayi. To możliwe? Przecież jego była Pani miała całą potęgę w jednym palcu, a ta dziewucha potrafiła z siebie robić tylko małpę na scenie! Ściągnął obłocone buty z biurka na których leżały jego akta. To on widział ich śmierć. Śmierć ósemki filarów. To on powiadomił starszyznę o złamaniu prawa. I także przez nich skończył w tym marnym ludzkim świecie na wieki. Ile to już lat minęło od ich ostatniego spotkania. Tysiąc? Dwa? A może trzy?

Podróżując po czasach zmieniając tylko swoją tożsamość widział tych wszystkich beznadziejnych ludzi. Ich pogoń za bogactwem, siłą i potęgą. To było z jednej piękne, a z drugiej takie głupie. Podszedł do lustra przyglądając się swojemu odbiciu. Długie czarne włosy powoli traciły swój blask będąc rozmierzwione w każdą stronę, a jego szare oko poruszało się niespokojnie. Miał mało czasu. Jeśli do tego czasu nie obudzi Kuro i nie zdobędzie jego magii umrze. Ma tylko jedną szansę i musi to wykorzystać. Znalazł całą ósemkę daitengu i brakuje tylko ich lidera by móc zdobyć wreszcie upragnioną pozycję głowy wśród demonów. Tak, pewnie się zastanawiacie czemu przez tyle tysiąc leci nikt nie rządził tą rasą. W raz ze śmiercią władcy i jego straży wszyscy stracili ten przywilej za to Illaya w geście nienawiści postanowiła ukarać jego tracąc przy tym własne życie. Zabawne, ona powinna być wściekła na tego pierzastego gnojka! Zrezygnował z zaręczyn dla zwykłej ziemskiej kobiety. Toż to niewybaczalne! Haniebne! A ukarany został, kto? On.. wierny i jedyny prawdziwy sługa swojej pani. Ale teraz to się skończy. Zabije całą dziewiątkę i dodatkowo tym razem uśmierci swoją dawną władczynie raz, a dobrze. Jego życie dobiegało końca i musiał wymyśleć coś by przeżyć. Nie chcąc zaczynać poszukiwań sam postanowił wciągnąć w to ludzi. Głupia rasa wierzy, że jest on jakimś mesjaszem! Stworzył kult wielbiący rzekomo jednego z najpotężniejszych demonów, a tak naprawdę ma zamiar pozbawić go wszystkiego. Przejął pseudonim słowik przez ptaka, który tego dnia ujrzał na polanie. Jeśli wszystko pójdzie po jego myśli niedługo kolejny raz rozpocznie się era demonów, ale już nie taka jak za czasów Tengu. Teraz demony naprawdę będą rządzić światem. A on usiądzie na tronie jako władca całego świata. Josuke Genda najpotężniejszy demon dziejów. Piękne, prawda?

________________

Tomas ubrany był tylko w lekką skórzaną kurtkę trzymając pod nią swoją broń. Cały czas uważał Ricky’ego za kompletnego świra, ale chłopak miał w jednym rację. Miał więcej wiadomości niż te cycate laski z telewizji. A czemu on głupi za nim idzie? Z prostego powodu. Musi chronić siostrę, musi chronić Aurelię. Nigdy nie pozwoli by jakiś kutafon z bronią zabrał mu kolejne bliskie mu osoby. Zatrzymali się przed jakimś zniszczonym budynkiem, który Osaka pierwszy raz widział na oczy. Zielonowłosy po prostu ruszył przed siebie, a zdziwiony wokalista za nim. Gdziekolwiek idą miał wrażenie, że dowie się o sobie więcej niż jakby dalej darł gardło do mikrofonu. Dopiero gdy wyszli w jakimś przyciemnionym pomieszczeniu uśmiechnięty Megan wyskoczył na środek rozkładając ręce jak debil.

— Pojawił się drugi filar! — Jego usta wygięły się w sadystycznym uśmiechu. Zabawa się rozpoczyna, a on będzie w jej epicentrum. To takie ekscytujące — pokaż się czwarty filarze! Stevenie Presie!

Oczy Tomasa otworzyły się szeroko. Czy on dobrze usłyszał? Steve Pres. Przecież chłopak zastrzelił się jakiś czas temu! Zagryzł spierzchniętą wargę i zaczął usilnie patrzeć w ciemność z której zaczął ktoś wychodzić bardzo powolnym krokiem. Niebieskowłosy cofnął się do tyłu kręcąc niedowierzanie głową. To był ten sam chłopak! Przecież słyszał o jego samobójstwie! Fioletowe oczy zatrzymały się na Tomasie, który czuł jak jego ciało drży. To jest znowu jakiś koszmar. Tak, kurwa koszmar. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że nastolatek wygląda odrobinę inaczej. Z jego twarzy zniknęło zmęczenie, które spowodowały narkotyki, a jego skóra zrobiła się mleczno biała. Blond włosy dalej były w nieładzie skąd wystawały urocze białe lisie uszy. Zaraz lisie uszy?!

— Co tu się do kurwy…

— Spokojnie Tomasie! — Megan pomachał nerwowo rękami. Nie może teraz spłoszyć jednego z nich. To by było iście nie estetyczne. Aurelia potrzebowała ich pomocy, a tylko oni mogą powstrzymać tego, który zniszczył ich życie. Życie ich lidera. Mimo, ze fizyk nie pamiętał wszystkiego z poprzedniego życia wiedział jaką nienawiścią pała do słowika. Jakie to było podświadomie wkurwiające udawanie chciwego chłopaka, który nie liczy się z konsekwencjami. Najgorsze, że zabił ciotkę swojego towarzysza broni, ale lepiej się nie przyznawać zawczasu nie? — wiem, że nie wygląda to normalnie..

— Normalnie? — Osaka zaśmiał się sztucznie — chłopak powinien leżeć w ziemi! Zabił się! A teraz stoi przed nami. A ty mi mówisz, ze wiesz o nienormalności tej sytuacji?! Jaja sobie ze mnie kurwa robisz?!

— Jak macie zamiar odstawiać tutaj cyrki jak w tamtym życiu — Głos Steve’ego wcale się nie zmienił, ale niebieskowłosy mógłby przysiąc, że był bardziej znudzony. Jakby wyprany z wszelkich emocji — to wrócicie jak wasze mózgi zaczną działać. Nie wierzę by przez tysiąclecia nie zmienić się ani trochę. Aki ty debilu..

— Ricky się nazywam! — Megan naskoczył na swojego towarzysza kręcąc niezadowolony głową — R-I-C-K-Y! Zapamiętaj to wreszcie Pres!

Niezadowolony Lis skrzyżował dłonie i prychnął na mężczyznę. Niech tylko zginie i przypomni sobie całe poprzednie życie. Wtedy sobie kurwa porozmawiają. Pieprzony bishounen.

________________

Wszyscy siedzieli w ciszy patrząc na skończoną co dopiero opowieść czarnowłosego nastolatka.

— Ok bym zrozumiał — Armin zeskoczył ze swojego stołka drapiąc się po głowie — jesteśmy odrodzeniem demonów z klanu?

Kuro pokiwał głową na znak zgody i mina Space’a skrzywiła się jeszcze bardziej. To są jakieś żarty. Na pewno zaraz ktoś tu wpadnie z kamerą i powie im mamy cię. On i jego brat demonami. Oni? Wszyscy będący w tym pomieszczeniu niby nimi są. Spojrzał na Kastiela, który patrzył na swojego kolegę z lekkim niedowierzaniem — w sumie on mógł być demonem. Demonem chamstwa. Szare oczy spojrzały na nastolatka, który od razu odwrócił spojrzenie w drugą stronę. Lepiej nie drażnić lwa.

~~*~~

Grupa nastolatków wyszła z mieszkania kolegi rozmawiając między sobą na temat tego co właśnie usłyszeli. Alex idącą na końcu rzuciła jeszcze ostatnie spojrzenie na budynek. Niby domek jak każdy inny, jednak świadomość mieszkania tam jednego z demonów spowodowała dreszcz na jej plecach. Co jeszcze żyje pośród nich, a oni nie są tego do końca świadomi?

— Wszystko w porządku Alex? — Nastolatka odwróciła się w stronę głosu widząc obserwującą ją bacznie Osakę. Czy wszystko w porządku? Czy Megami w ogóle siebie kurwa słyszy? Właśnie się dowiedziała, że jest jednym z odrodzonych i się jeszcze pyta czy wszystko dobrze? Tak, kurwa jest zajebiście! — oczywiście.

Sztuczny uśmiech nie umknął jednemu z bliźniaków, który dotąd nie wierzył w to co usłyszał. On i demon? Większej bzdury nie słyszał! A jeśli z tego powodu poluje na niego słowik to facet jest jakiś psychiczny. Ale tak naprawdę nikt normalny przecież by nie atakował grupy nastolatków, prawda?

— No i Kuro nam coś rozjaśnił, ale co dalej? — Nataniel jako jeden z pierwszych uwierzył w tą zakichaną historyjkę. W końcu jego sny miałby jakiś sens.

Niestety Roza jak i brat Lysandra musieli żyć w błogiej nieświadomości całej historii. Takie były zasady, więc przeszli przez niemiłe czyszczenie pamięci i jedyna osoba jakiej zachowano pamięć to właśnie była Blanck. A dlaczego? Tego nie zdołali się dowiedzieć, bo mimo wszystko ich kruczowłosy przyjaciel postanowił ich wtajemniczać w te historię powoli.

Kuro stał w oknie obserwując odchodzącą grupę. Nie wie jak się zachowają jutro w szkole względem jego. Ich wróg jest coraz bliżej, ale żadne z nich nie jest gotowe na spotkanie z tym dziwnym człowiekiem. Sam nie jest także na to gotów. Muszą grać. Dopóki ich scenariusze wesoło fruwają w dłoniach.

— Czy lider myśli, że Blanck...

Czarne oczy zabłyszczały wesoło. Dokładnie tak myśli! Klan jego najlepszej przyjaciółki z dzieciństwa także zapłacił za te błędy. Ma teraz okazję odkupić winy. Swoje i swojej starej miłości, ale by to zrobić potrzebuje znaleźć swoją ukochaną, która także zginęła podczas wściekłości starszyzny z wioski. Ale jak ona może teraz wyglądać? Czy serce pozna ja bez względu na to jak teraz wygląda? Swoich przyjaciół poznał od razu. Przez zachowanie, przez głupie gesty i co najważniejsze przez otwarte serca. Czy jej serce jest również otwarte?

__________________

Białowłosa dziewczyna biegła przez las. Nie widziała może drogi, ale potrafiła ją wyczuć. Kochała to miejsce — miało w sobie swój urok. Uwielbiała kłaść się na polanie godzinami i słuchać śpiewu ptaku. Do tego odwiedzał ją tam niezwykły gość, którego nigdy nie spotkała nigdzie indziej. Nie mogła zobaczyć jego twarzy, ale także potrafiła ją sobie wyobrazić po prostu po zapachu. Chłopak dla niej zawsze pachniał jaśminem dzięki czemu dziewczyna po prostu leżała zrelaksowana. Zabawne, niby jest obcy lecz zawsze się cieszyła czując jego zapach zbliżający się między drzewami. Miała kiedy zapytać rodziców o niego jednak nie chciała ich martwić. Tak mogła się cieszyć jego towarzystwem. Swojego osobistego anioła.

            — Panienko Miro — Zatrzymała się w półkroku słysząc głos dobiegający z jej prawego boku. Nie był znany i mógł należeć tylko do kobiety.

                Strike mimo ślepoty starała się znaleźć w tej osobie cokolwiek znajomego. Skoro zna jej imię muszą się skądś znać, prawda?

                — Jestem przyjaciółką Kuro.. — Przyjaciółka jej anioła? — panienka musi iść ze mną. Dzieje się coś złego.

Nim białowłosa zdarzyła zareagować została złapana delikatną dłonią i pociągnięta w chaszcze. Właścicielka głosu starała się prowadzić ją jak najszybciej uważając przy okazji by nie przesadzić z mocnym uściskiem. Była zdenerwowana. Czuć było po jej drżącej ręce. Stało się coś złego? Coś z jej aniołem?

— Stój!

~~*~~

Verona poderwała się do siadu w łóżku ciężko oddychając. Znowu ten sen. Nigdy nie doszła w nim do końca. Zawsze ktoś jej przeszkadzał. Ale dlaczego za każdym razem, gdy przeżywała jakiś moment ze snu była tą ślepą? Dlaczego nigdy nic nie widziała? Czemu wkoło słyszała ten przeklęty płacz? Podniosła się z łóżka kierując się do kuchni by napić szklanki mleka. Tak, gorące mleko na pewno pomoże jej ponowny raz położyć się spać. Od paru dni nie ma kontaktu z resztą swoich przyjaciół i zaczyna ją to poważnie niepokoić. Kim jest tajemniczy anioł? Kim jest Kuro?

Jej kapcie na malutkiej koturnie stukały po podłodze wybijając rytm zdenerwowanego serca. Słyszała od Lysandra o tajemniczych snach. Czy to możliwe, że przez te opowieści sama wpadła w jakąś paranoje? Nie, bez przesady. Zatrzymała się widząc na ziemi białe pióra wymieszane z czarnymi płatkami róż. Kiedy tylko do niej dotarło co widziała pomrugała parę razy. Widziadło zniknęło tak szybko jak się pojawiło.

— Jestem chyba przemęczona..

Weszła do kuchni nalewając sobie porządny kubek mleka. Powinna go podgrzać, ale przez to co widzi chyba woli już spać jak najszybciej. Wypije to zimne cholerne mleko i wróci do łóżka zakrywając twarz kołdrą. Ona nie wierzy w duchy. Nie wierzy w demony! Poprawiła swoje rude pukle uśmiechając do siebie w odbiciu.

— Powinnam wyjechać na jakieś wakacje… co?

Odwróciła szybko głowę, ale drzwi były puste. Podbiegła do nich wyglądając. Pusto jak makiem zasiał. To było dziwne. Mogła przysiąc, że patrząc na siebie w odbiciu widziała cień. Ludzki cień. A przecież jest sama w tym cholernym domu! Złapała za mopa, który stał przy wejściu i ruszyła przed siebie. Nie da sobie zwariować! Jeśli ktoś tutaj jest wygoni go chociażby to była ostatnia rzecz jaką zrobi w swoim życiu!

Przeszła cały dom i ku jej uldze nic nie znalazła. Nawet nie było uchylone żadne okno. Więc mogła w spokoju stwierdzić, że ma przewidzenia. Czasami ludzie mają takie chore wrażenie, że ktoś przebiega obok nich. A to tylko ich chora wyobraźnia! Powinna ograniczyć czytanie                  

strasznych opowieści przed snem[1]

Wróciła do sypialni odkładając mopa przy łóżku. Przezorny zawsze ubezpieczony. Ułożyła się  wygodnie w swojej ukochanej pościeli i przyłożyła głowę do poduszki. Kolejny raz odpłynęła w krainę snu i znowu sen był pusty słysząc tylko znajome głosy.

Wplątując w to swoją przyjaciółkę nie spodziewałem się jak ona poświęci dla mnie wszystkich na których jej zależy włącznie ze swoim życiem.

---

[1] Jeśli to kogoś interesuje to kiedyś przeglądając creepasty tyle teraz nie pamiętam niestety strony była opowieść jako, że ludzie widzący czasami kątem oka cienie widziała tak naprawdę złe duchy chcące dostać się do naszego wymiaru ;) Ale przyznam czasami czuje się nieswojo widząc coś takiego. Zwłaszcza miałam tak po śmierci swojego psa.

_______________________________

Hello!

Tak jak obiecałam pojawił się dzisiaj rozdzialik ;) Tak, pewnie wszyscy się dziwią z powodu powrotu do żywych Steve’go. No prawie żywych. Chłopak wrócił do poprzedniego wcielenia :P I jak widać bardzo kocha Megana jak za czasów ludzkich. Pojawił się także i słowik. Jako jedyny zna prawdę cwaniak jeden. Chce sobie zrobić z Kuro kamień filozoficzny ;)

Następny rozdział pojawi się podejrzewam na początku następnego tygodnia. Bo przez ten mam gościa. Chyba, że uda mi się go jakoś wklecić zobaczymy.

Także do zobaczenia ^^!