Rozdział 25 Przeszłość Kuro

Kuro nie mógł spać. Przewracał się z boku na bok jak poddenerwowana nastolatka przed randką. Jest już tutaj miesiąc. Zabójstwa są coraz częstsze. Coraz śmielsze i co najgorsze coraz bardziej brutalne. Jego mózg prawie już się palił od tych wszystkich wiadomości, mógłby się poddać i wszystko by ustało, no prawie wszystko. Ósemka na której mu zależy dalej by była zagrożona. Słowik nie przerwie swojej gry dopóki nie dostanie tego co chce, a jeśli potrafił przyzwać jego to także zna legendę, która nie jest tylko opowiastką dla małych dzieci. Nie mogąc dłużej spać poderwał się z siedzenia i podszedł do okna. Może już nadeszła pora?

_________________________

— Powoli.. Spokojnie — Megami próbowała uspokoić przerażonego Nataniela, który machał rękami chcąc jej coś wytłumaczyć. Jednak jedyne co słyszała to dziwne bełkoty o złych snach, złym samopoczuciu i dziwnego uczucia obserwacji

— No nie mów, że się czegoś boisz.. — Kastiel zaśmiał się złośliwie patrząc na blondwłosego kolegę trzymając puszkę Coli w ręce

— Bym wszystko zrozumiał, gdyby nie to, że ONI MAJĄ TO SAMO! — Wskazał dłonią na dwójkę chłopców siedzących kawałek dalej

Cliver jak i Drake wyglądali jakby przebiegli maraton bez jakiegokolwiek odpoczynku. Bladzi, lekko nieprzytomni do tego z wielkimi worami pod oczami co zwinna Roza starała się zatrzeć swoim pudrem. Mieć koleżankę z kosmetykami czasami to jest skarb. Leo siedział na swoim miejscu z założonymi rękami przyglądając się badawczo bratu. Od miesiąca nie może spać bo gnębią go koszmary, które są bardzo dziwne. Czasami myślał czy nie wezwać do niego psychologa. Jako jedyna z towarzystwa milczała Alex wpatrując się w swoją przestrzeń.

— Czy wierzysz w demony? — W jej głowie tłukło się tysiące myśli na minutę — a jeśli demony odradzają się na ziemi? A jeśli lawirujesz między nimi?

Im bardziej zagłębiała się w ten świat, tym bardziej nie rozumiała tego co ma nastąpić. Ostatnie włamanie na komputer Megan’a przerażało ją bardziej niż powiedzenie przyjaciołom dziwnej historii. W końcu ten facet jest psychiczny. Ale te Osiem filarów.. On wiedział o nich. On wie o wszystkim. Słuchając jak grupa zaczyna na siebie wrzeszczeć z każdej strony złapała się lekko za głowę i wreszcie wstała prawie wywalając się o własne nogi.

— Dosyć! — Wszyscy zamilkli i spojrzeli w stronę Blanck — wiem kim jest osiem filarów.

Nikt nie chciał powiedzieć nawet słowa czekając na dalszy wywód Alex Blanck, której oczy zdradzały więcej niż chyba chciała. Strach. Niepewność i co najważniejsze czy ona czasem nie oszalała?

— Osiem filarów.. — Powtórzyła kolejny raz ruszając odrobinę do przodu i chowając za sobą ręce — są odzwierciedleniem ośmiu Daitengu.

— Dai.. Daitengu? — Kentin przekrzywił głowę w bok. Nigdy nie słyszał takiej nazwy.

— Straż głównego Lidera Tengu — Yuryia skrzywiła się lekko nie do końca wiedząc czemu właśnie Blanck chce poruszyć ten temat. Co mają stare legendy do tej prawdy?

— Ja… chyba nie jestem od tego by wam to opowiedzieć — Stanęła przy drzwiach czując ucisk kiedy reszta drgnęła słysząc jak drzwi od domu uderzyły i do kuchni wszedł czarnowłosy chłopak z rudowłosym mężczyzną

— Kuro..?

— Muszę Wam o czymś powiedzieć… — Chłopak stał w przejściu trzymając te same róże, które Kastiel widział miesiąc temu w jego ogrodzie. Makoto spojrzała z niego na towarzysza i jej oczy zrobiły się większe. Ta figura…

— To.. ty jesteś tym człowiekiem, który pisał o filarach! — Wszyscy spojrzeli w stronę Japonki.

Kolejne części układanki zaczynają się tworzyć. Właśnie pierwsi aktorzy odsuwają swoje maski i pokazują twarz. Ile twarzy masz ty, a ile mam ja?

_____________________________________

Wściekły mężczyzna chodził po swoim ogrodzie. Nic.. Pusto.. Dziura.. Uderzył ręką w ścianę robiąc dziurę w altance. Czemu do cholery  nie może znaleźć wreszcie tego czego szuka!? Tyle zabójstw, tyle idealnie zaplanowanych pieprzonych zabójstw. A ten demon jest nieuchwytny! Czemu ta pieprzona figura dalej stoi w Kyoto?! Dlaczego on!? Słowik mistrz największego kultu na świecie, nie może przyzwać tego co zasieje wojnę na świecie?! Czy śmierć Osaków nie była wystarczającym tego dowodem!? Czy ten dzieciak, który przeżył pamięta cokolwiek?! Wypuścił powietrze z ust starając się uspokoić.. Spokojnie to tylko następny akt w jego życiu. Zostało mu tylko dwa tygodnie życia, dwa pieprzone tygodnie i spełni się to czego się obawiał najbardziej. Bo któż z nas nie boi się śmierci? Ale jego nadzieja dalej jest. Jego nadzieja jest tam gdzie osiem filarów.

— Mistrzu..? — Wzdrygnął się i odwrócił głowę.

Z tyłu za nim stał Ricky w swoim zwykłym ubraniu w sam raz na wycieczkę. Hawajska koszula lekko powiewała na wietrze, za to żeglarski kapelusz wesoło podskakiwał na każde zawycie. Trzymając w ręce lód przyglądał się swojemu szefowi. Czyżby ten śmiertelnik wreszcie zaczął wyczuwać śmierć na karku? Zabawne, on też ją czuje.

— Czego tutaj szukasz Megan? — Skrzyżował dłonie patrząc na swojego pracownika, który już teraz uśmiechał się dziwnie co spowodowało niezbyt miły grymas na twarzy mężczyzny. Te młodziki są jakieś dziwne, powinien dalej siedzieć w psychiatryku.

— Wydaje mi się, że już czas — Spojrzał w niebo jakby szukał tam jakiś wskazówek. — czas na rozpoczęcie kolejnej operacji, która nie udała się wiele lat temu.

Skowronek podrapał się po podbródku. Powinien zaufać intuicji tego chłopaka? Czy krwi na rękach mają tyle by zrobić to czego zabrakło im wtedy w Kyoto? A jeśli Lider Tengu kolejny raz im się wymknie? Nie… nie tym razem.

— Sprowadź ostatniego.. — Uśmiechnął się psychopatycznie. Ostatnia krew, która musi się przelać w tym świecie.

Niewinna, czysta i delikatna. Kobieca krew. Ostatnia ofiara złożona temu, który zwiastuje wojnę. Wojna, która będzie trwała całe wieki. Krew Aurelii Wayne.

______________________________________

Tomas przekładał właśnie kartony w domu rozmyślając nad ostatnim miesiącem. U Megami jak na razie wszystko było dobrze, tylko on był jakiś roztrzęsiony. Śmierć rodziców nie dawała mu spokoju, twarz mężczyzny dalej była zamazana. Czy ona go nawiedza, bo coś zagraża jego siostrze? Czy wreszcie nadchodzi chwila na którą przygotowywał się odkąd przejął opiekę nad najmłodszą? Usłyszał skrobanie na strychu i westchnął niezadowolony.

— Pieprzone szczury.. — Złapał za miotłę i ruszył na górę.

Dosyć tych szkodników u niego w domu. Jeszcze trochę, a wezwie tępiciela bo te stworzenia są nie do zniesienia. Otworzył klapkę w strychu i wszedł na górę szukając zwierząt w ciemnościach.

— Witaj Tomasie Osaka — Drgnął odwracając powoli głowę

Krzesło kręcone zaczęło się powoli obracać w jego stronę i zamarł z krzykiem na ustach. Ten chłopak. Ten, który wylądował kupę czasu temu w psychiatryku siedzi przed nim. Ricky Megan opierał policzek na swoje ręce uśmiechając się przy tym ni złowrogo ni przyjaźnie. Okulary skrywały jego kolorowe oczy, które mrużąco patrzyły na starszego Osakę.

— Czego tutaj chcesz Megan? — Ścisnął mocniej sprzęt w ręce, by w razie co zdzielić chłopaka po głowie. To psychol. Cholera wie jak minął jego ochronę.

— Przyszedłem porozmawiać — Bawiła go ta sytuacja. Osaka był taki bezbronny, taki uroczy sam w sobie, że szkoda iż woli kobiety, ale kto wie.. Sam by go chętnie schrupał! Może kiedyś się rozmyśli — twoja przeszłość przyszła się o ciebie upomnieć Tomasie Osaka

~~*~~

Mały chłopiec z uśmiechem wracał z boiska. Dzisiaj wreszcie był ten dzień, kiedy mógł w spokoju spędzić parę godzin w swoim pokoju i pograć na gitarze. Jeśli wszystko dobrze się ułoży uda mu się jeszcze porozmawiać z tą miłą dziewczyną z na przeciwka. Nie ma Megami, która wkoło zadaje pytania i mówi mu dziwne rzeczy. Od pożaru często słyszał o tajemniczym chłopaku w płomieniach i o koledze, który wraz z nią widział te dziwo. W końcu to były dzieci.. tylko ta mała zołza potwierdziła widok jakiejś postaci, ale to że reszta dzieci milczała. Przerażało go. Inne grupy płakały, a ta ósemka? Zachowywała się normalnie jakby ten pożar nie był niczym dziwnym. Dobiegł do domu i złapał za klamkę słysząc rozmowę rodziców.

— Cześć Mamo — Wpadł do kuchni widząc jak blondwłosa kobieta przygotowuje tosty

Gabriela Osaka była najłagodniejszą kobietą na ziemi, a zarazem jak uważał Tomas najlepszą matką jaką mógł sobie wymarzyć. Nigdy nie wrzeszczała. Nigdy ich nie ukarała, po prostu uważała, że każde dziecko musi się uczyć na własnych błędach. Do kuchni wszedł brązowowłosy mężczyzna poprawiając swój krawat, ale na jego twarzy pojawił się wesoły uśmieszek gdy ujrzał swojego syna.

— Jak tam idzie naszemu małemu sportowcy? — Nachylił rękę i poczochrał syna po głowie

Masaru Osaka był wysokim i dobrze zbudowanym mężczyzną, którego oczy zawsze błyszczały wesoło jak u małego dziecka. Jednak nie wolno się zwodzić jego wyglądem bo jeśli chodzi o charakterek. No cóż.. jedynie dla swoich dzieci i żony był najukochańszym osobnikiem na świecie, reszta u niego miała jednym słowem przejebane.

— Dobrze.. — Zaśmiał się próbując ustawić niesforne kosmyki do ładu — ale jednak wolę śpiewać..

Ojciec zaśmiał się perliście. I usiadł przy stole łapiąc za gazetę. Tak kochał ten spokój w domu. Mama robiąca jego ulubione jedzenie, tata czytający gazetę i co jakiś czas zerkający na swoją żonę. Po prostu dom marzenie! Wyszedł z pomieszczenia i poszedł na górę zakładając słuchawki na uszy. Spojrzał na swoją gitarę lekko przejeżdżając po sprzęcie palcem. Przejechał po niej pierwsze nuty i utkwił spojrzenie w oknie chcąc się skupić i zamarł. Do jego okna zaglądała nastolatka przekrzywiając przy tym zabawnie głowę. Po chwili na jej twarzy wystąpił szeroki uśmiech i pokazała palcem by był cichutko. Wszystko by było w porządku gdyby nie fakt, że był na pierwszym piętrze! Pomrugał parę razy i postać jak się pojawiła tak zniknęła, więc dziecko uznało to jako wytwór swojej wyobraźni. Zdał sobie sprawę ściągając słuchawki, że w domu jest dziwnie cicho.

Wyszedł powoli z pokoju patrząc na ciemne ściany, niby zbliżała się już osiemnasta godzina, ale było ciepło, więc powinno być tutaj chociaż trochę światła. Przeklęte czarne kolory, musi poprosić tatę by zmienił ten kolor bo niepotrzebnie potem się denerwuje w tej ciemności. Doszedł do schodów i zobaczył pierwszą dziwną rzecz. Drzwi od dworu były otwarte na oścież.

— Mamo..? — Jego głos odbił się po korytarzu, jednak nie uzyskał odpowiedzi, więc powoli zaczął schodzić na dół

— Tato…?

Jak dalej nikt nie wychodził zza zakrętu zbiegł jak najszybciej po schodach prawie z nich spadając. Kolejna dziwna rzecz, czerwone plamy ciągnące się od korytarza do salonu. Jak to zwykle bywa. Małe dziecko pomyślało o wylanym soku, więc ruszyło za plamą chcąc znaleźć jej koniec. Zatrzymał się przy drzwiach od salonu i zawahał na chwilę, powinien tam wchodzić? Czy ta cisza w domu nie jest za dziwna? Pozbywając się złego uczucia w sercu szarpnął za klamkę i jego oczy otworzyły się tak szeroko jak potrafiły. Jego rodzice siedzieli na kanapie. Lub to co z nich zostało. Całe ciała były poprzebijane jakby ktoś dźgał je na oślep, tam gdzie powinny być oczy ziały dwie puste dziury, a usta zostały zszyte. Przerażone dziecko chciało się cofnąć do tyłu gdy usłyszało za sobą huk drzwi.

— Jeszcze jeden? — Młody Osaka odwracał powoli głowę mając łzy w oczach

Postać stojąca za nim miała zakrytą twarz przez szmatkę przypominającą złudnie ptasi dziób, ubrany był w czarne szmaty, które opadały na ziemię tworząc coś na podobieństwo ptasich piór. Dziecko zobaczyło coś jeszcze. W jego dłoni dalej był nóż, który prawdopodobnie był przyczyną tego całego horroru.

— No nic, jak wszyscy to wszyscy..

Im bardziej postać się zbliżała tym Tomas cofał się do tyłu mówiąc w amoku do siebie „ Nie..” Dopiero gdy znalazł się przy ścianie wiedząc, że nie ma już gdzie uciec skulił się zamykając oczy. Przed jego oczami znowu pojawiła się postać nastolatki pokazującej mu by był cicho. Otworzył szeroko oczy widząc jak jego oprawca stał z nożem w miejscu. Dokładnie w miejscu. Nie ruszając się nawet o krok. To było dziwne. Drzwi od salonu otworzyły się kolejny raz i Osaka zobaczył dziewczynę wchodzącą do środka. Białe włosy i złote oczy komponowały się bardzo dziwnie z białym kimonem. Podeszła do mężczyzny nie ściągając spojrzenia z dziecka i pokazała do chłopaka znów ten sam gest „ bądź cichutko” kiedy tylko pokiwał głową znowu ruszyła spirala wydarzeń. Włączył się alarm i spryskiwacze, które strzeliły prosto w napastnika, któremu wypadł nóż. Za to Tomas niewiele myśląc przeskoczył nad nim wyskakując z pomieszczenia i drąc się w niebogłosy. Nigdy więcej nie spotkał tajemniczej nastolatki, nigdy więcej nie chciał pamiętać wyglądu ciał swoich rodziców, nigdy więcej nie chciał czuć tego strachu, kiedy obcy osobnik podniósł na niego broń. Wyrzucił to po prostu z pamięci. Chciał być wolny. Ale czy wolność nie jest tak naprawdę tylko złudzeniem?

~~*~~

Rockman siedział trzymając się za głowę czując jak jego ciało powoli drży. Przypomniał sobie.. Przypomniał sobie wszystko to o czym chciał zapomnieć. Spojrzał przez załzawione oczy na zielonowłosego mężczyznę przed nim trzymającego nogę na nodze.

— Jesteś taki jak ja Tomasie — Zeskoczył ze swojego siedzenia podchodząc powoli do cofającego się niebieskowłosego chłopaka

— Nie zbliżaj się! — Zacisnął mocniej dłoń na miotle — nie zbliżaj się psycholu jeden!

— Drugi filar w klanie Kyuubi Tomas Osaka— Kontynuował swoją wypowiedz wcale nie rezygnując z drogi — a może czas byś przypomniał sobie swoje stare imię co? Frezja.. symbol szacunku, uznania oraz radości. Czy teraz przypominasz sobie kim byłeś zanim skazano nasz klan przez tamtą grupę niemyślących Tengu?

_______________________

Czarnowłosy chłopak przechadzał się po wiosce obserwując bacznie wszystkich mieszkańców, dzisiaj był jeden z tych ważniejszych dni. Dzisiaj był dzień w którym miał powiedzieć prawdę swojej straży. Prawdę o tym, że nie może ożenić się z kobietą wybraną przez ich klan.

— Cóż to za smutna mina? — Usłyszał damski głos i odwrócił głowę w tamtą stronę

Na jednym z Pniów siedziała brązowowłosa kobieta uśmiechając się szeroko podgryzając przy tym jabłko. Cymofan głowa ośmiu daitengu jedna z najlepszych kobiet w tej wiosce jeśli chodzi o prędkość. Dziewczyna jest jak jeden wielki pęd. Nim jakiś demon się obejrzy już jest przecięty na pół. Kuro zacisnął pięść kolejny raz zastanawiając się nad wyborem.

— O… niczym — Skłamał

— Dalej nie umiesz kłamać liderze.. — Pokręciła niezadowolona głową zeskakując z pnia i podchodząc do niego — jeśli ma to coś wspólnego z tą.. kobietą. To powinieneś się cieszyć!

Zdziwiony Kuro obserwował jak usta dziewczyny rozszerzają się jeszcze bardziej. Czy wszystkie baby są takie dziwne czy tylko on takie spotyka? Cymofan jest jedyną osobą, która wie prawdę o jego ukrytej miłości.. Miłości do ziemskiej kobiety. Musiał przyznać, że jego najlepszą decyzją było ofiarowanie jej pierwszego miejsca w straży. Bywała wredna, ale umiała to zatrzymać, bywała złośliwa, ale do pewnego stopnia. I jej oczy. Zawsze chciał widzieć taki sam blask we swoich. Czemu nie zakochał się w niej? Nie miałby teraz tego problemu.

— Co tak się mi przyglądasz? — Jej twarz momentalnie zmieniła się w niezadowoloną i podparła biodra

— Nie nic.. — Uśmiechnął się szeroko — po prostu cieszę się, że jesteś.. chodźmy reszta czeka.

Kobieta pokiwała głową i ruszyła obok swojego wodza prosto do największego budynku w wiosce. Kiedy tylko postawiła pierwszą stopę usłyszeli podniesione głosy, znowu któryś się kłócił. Jakie to było normalne wśród tej zgrai prymitywnych chłopów. Cymofan westchnęła niezadowolona za to Kuro przyglądał się jej z rozbawieniem. To on powinien się wściekać, to on nimi rządzi. Ruszyli w stronę podniesionych głosów i zapadła cisza w momencie, gdy dziewczyna otworzyła drzwi.

— Cymofaaan! — Pierwszą rzeczą jaką zobaczyła był zadowolony czarnowłosy nastolatek naskakujący na nią i przytulający do siebie.

Szmaragd czwarty z ośmiu był wysokim czarnowłosym nastolatkiem o wesołych różowych oczach, jako jedyny ze wszystkich ośmiu daitengu nie do końca pasował do swojej funkcji w tym miejscu. Jego łagodna natura raczej sprowadzała się do rozpraszania zagrożenia niż jego zabijania. Od razu dało się słyszeć westchnięcie z końca Sali i drugi z chłopców wstał. Rubin brat bliźniak Szmaragdu, a zarazem trzeci w hierarchii był no cóż ciężko opisać, niby różnił się od brata, ale jego ulubionym zajęciem było rzucanie kamieniem w lecące demony jak to mówią każdy ma jakieś hobby.

— No wreszcie zapadła cisza.. — Brązowowłosy chłopak przeciągnął się przy stole jakby jego kości zdrętwiały do końca siedząc w jednej pozycji

Spinel szósty jak na razie rywalizował z dwójką daitengu nadrabiając przy tym więcej szkód niż pożytku. Ale co poradzić mężczyźni do tego młodziki. Czarnowłosa kobieta zachichotała zakrywając swoją twarz wachlarzem — Szafir. Siódma i najlepsza informatorka z całej wioski. Jej dokładność połączone z siłą daje mieszankę wybuchową, która idealnie sprawuje się w tej całej zgrai różnych osobowości. Dwójka, która wróciła do kłótni wcale nie przejęła się zbytnio wejściem lidera. Bardziej się chyba bali starszyzny mogącej tutaj wpaść. Topaz był czarnowłosym osobnikiem z ognistym temperamentem, złośliwy, uparły i bezczelny — idealna osoba do kłótni z Cymofanem, aż podziw bierze, że jest tym drugim. Jak Kuro mógł tak ich podzielić? To proste. Po prostu chłopak miał dużo siły i mógł jednym cięciem zlikwidować hordę demonów bez mrugnięcia okiem.

— Siadać obydwaj! — Brązowowłosa trzasnęła ręką w stół, który niebezpiecznie zatrzeszczał i blondwłosy nastolatek skrzyżował dłonie obrażony

Beryl był piątym, a zarazem jednym z najbystrzejszych w straży. W przyszłości oprócz bycia dalszym strażnikiem miał zamiar zostać medykiem by pomagać w tamtejszym szpitalu. Ostatni, a zarazem ósmy zamknął książkę i wreszcie zatrzymał swoje kolorowe oczy na Liderze. Biało włosy Goshenit był najbardziej zapominalską osobą jaką Kuro w życiu widział i zdecydowanie jest jedną z najbardziej barwny postaci w jego straży.

— Skoro już.. skończyliście — Lider zajął swoje miejsce czując się nieco spięty siadając obok Topazu, który uśmiechnął się do niego złośliwie. Kiedy chłopak nie był jeszcze ich wodzem dogryzali sobie każdego dnia — nasz Lider chce Wam o czymś powiedzieć.

Cymofan zajęła miejsce z drugiej strony Kuro biorąc w ręce swój kubek z napojem, który o dziwo się jeszcze ostał w tym całym Bangladeszu. Poczuła na sobie spojrzenie i wyjrzała zza Lidera widząc jak czarnowłosy nastolatek także do niej się złośliwie uśmiecha. Przysięgam jeśli kiedyś nadejdzie taki dzień powieszę Topaza na najwyższym drzewie!

— Tak.. więc — Lider zakasłał starając się przybrać pewny ton — nie mogę ożenić się … z kobietą wybraną przez klan.

Strażnicy podnieśli się wrzeszcząc równe CO?! Jedynie tylko brązowowłosa siedziała na swoim miejscu popijając napój. Wiedziała, że tak będzie. Wiedziała, że na początku będą drzeć mordę. Kuro spojrzał kątem oka na swoją przyjaciółkę szukając odwagi i poczuł przyjemny zapach malinowy, który tylko ona zawsze wylewała na siebie strumieniami. Ona uśmiechnęła się do niego z nad kubka, więc on wziął trochę powietrza w płuca.

— Ponieważ.. zakochałem się w ludzkiej kobiecie..

Siódemka zamilkła siadając na swoje miejsca. Ich Lider oszalał, a dowódca zachowuje się jakby to nie była dla niego nowość. Czyżby ona wiedziała o tym od dawna? Jeśli tak to dlaczego nic im nie mówiła? Im..? Czemu jemu nic nie powiedziała!? W końcu jest drugi po niej do cholery! Co za uszczypliwa, wredna i złośliwa kobieta! Największy upierd tego świata. Po paru chwilach stało się to czego Kuro się nie spodziewał.

— Skoro uważasz, że to lepsze to dobrze wybierasz — Spinel przygryzał swój kubek

— Nigdy nie lubiłam tamtej kobiety — Szafir odłożyła swój wachlarz na tackę chichocząc pod nosem

Tego chciałem po nich oczekiwać. Zaakceptowali moją decyzję. Cieszyli się wraz ze mną. Jak przyjaciele. Jak rodzina, którą powinni być. Razem się śmiejemy. Razem płaczemy i razem walczymy o lepsze jutro.

_____________

Hello!

Dzisiaj wstawiam nowy rozdział i następny pojawi się dopiero jak wrócę z wakacji. Słoneczko… tak na nie czekam jak pijak na wódkę xD” Tak ten rozdział jak i następny może być odrobinę trzepnięty ^^” Ale jeśli to was pocieszy to zaspoileruje, że w następnym wreszcie dowiemy się kim jest Śłowik.

Co by powiedzieć do tego rozdziału. No cóż zaczęły się wspomnienia Kuro i powód dlaczego dzieje się to co dzieje :P I jak widzicie Tomas jak i Megan mają ze sobą coś wspólnego. Osaka raczej nie do końca się z tego cieszy.

Tak, więc pozdrawiam ^^!