Rozdział 20 Wyrzuty sumienia

Lysander siedział właśnie w Sali do ćwiczeń i przeglądał swoje teksty. Kastiel się już spóźniał jakiś czas. Ale w sumie on zawsze się spóźniał, a nie daj boże ty się spóźnij. Zje Cię od razu, ale dalej lubił tego zbuntowanego przyjaciela. Z nudów zaczął rysować kółka, usłyszał ciche otwieranie drzwi i że ktoś powolnym krokiem schodzi do niego. Podniósł głowę znad swojego notatnika i wbił spojrzenie w schody.

Megan z uśmiechem schodził na dół rozglądając dookoła. Niesamowite! Dzieciaki mają taką salę do ćwiczeń w piwnicy! Gdyby on miał taką w starej szkole, jak nic już by z niej nie wychodził do zakończenia edukacji. Zawsze chciał grać na jakimś instrumencie, jednak nigdy nie umiał się całkowicie poświęcić któremukolwiek dlatego postanowił zostać nauczycielem. Zatrzymał się gdy tylko ujrzał patrzącego w niego Clivera.

— Chyba przeszkodziłem — Jego lekko słodkawy ton spowodował dreszcz na plecach białowłosego. Mimo, że Osaka mówiła by się nim zbytnio nie przejmować miał dziwne wrażenie, że ten facet pojawia się wszędzie tam gdzie coś się dzieje. Do tego nie potrafił zrozumieć uczucia śledzenia w każdej części szkoły czy miasta.

                — Szuka Pan kogoś — Musiał silić się na serdeczny ton w końcu to był ich nauczyciel.

— Widziałeś może Osakę? — Kolorowe oczy w których odbijało się światło dawały jego blaskowi iście szalony wygląd i gdyby nie fakt, że to nauczyciel Lysander na pewno dałby mu miano świrniętego fana.

— Jeszcze nie dał Pan sobie spokoju? — Nie podobało mu się to chore zainteresowanie przyjaciółką. Nie podobało mu się także to, że ona nic nie wspomniała bratu o tym wariacie siedzącym w szkole.

— To inaczej — Usiadł na schodach blokując w razie czego przejście Cliverowi uśmiechając się zabójczo — Star’a bądź Drake’a?

Pokręcił przecząco głową. Nauczyciel westchnął i wstał, jednak wcale nie miał zamiaru iść na górę tylko zaczął zbliżać się do niego z rękami w kieszeniach. Białowłosy zacisnął mocniej ołówek w ręce. Czego chce jeszcze ten facet?

Stanął nad nim i patrzył na niego znad okularów.

— Co widzieliście przed pogrzebem Pani Richardson?

Oczy Lysandra otworzyły się szeroko. Kiedy parę dni usłyszał syreny ze strony, gdzie mieszkała jego przyjaciółka rzucił się biegiem w tamtą stronę. Wiedział, że Megami wyjechała. Jednak miał jakieś złe przeczucia. Biegnąc po drodze spotkał Nataniela i Kentina, którzy także słyszeli syreny i stali już na drugiej strony ulicy patrząc na auta.

Zielone oczy Drake’a śledziły każdy ruch policji wychodzącej z budynku. Noszami, które były niesione przez sanitariuszy oraz czarny worek. Ucisk w sercu mówił mu o zagrożeniu. Cała trójka skrzyżowała spojrzenia ze sobą. Nie musieli nic nie mówić każdy z nich rozumiał co mogło to oznaczać. W ten oczy poety zatrzymały się na postaci ukrytej krzakach obok domu.

Wysoka postać ubrana w czarny strój przez co na pewno policja nie mogła go zauważyć. Na tle rozgwieżdżonego nieba mogła wyglądać jak baśniowych legend. Nie było widać jej twarzy ukrytej za materiałem uformowanym na kształt dzioba. Lekkim ruchem zwrócił uwagę chłopaków na siebie i także oni utkwili oczy w postaci, której złowroga aura rozsiewała się po całej okolicy. Nagle odwróciła się i pobiegła przed siebie znikając w krzakach.

Musi kłamać, przecież nie powie o tej postaci. Nie mówili o niej na policji, nie mówili o niej nawet Megami, której należy się taka prawda.

— Nic — Skłamał wiedząc, że nie może nawet mrugnąć. Coś mu nie grało w tym mężczyźnie i nie tylko chodzi o jego psychopatyczne zachowania — a pan jest z policji by mnie pytać o takie rzeczy?

Ricky pomlaskał wesoło, więc widzieli go. Odwrócił się na piętach ruszając w powrotną stronę na górę. Nucąc wesoło jedną z piosenek Pyromanic był już prawie na górze schodów i odwrócił się by ostatni raz rzucić spojrzenie w stronę nastolatka.

— Depczecie po bardzo cienkim lodzie Lysandrze Cliverze — Oczy poety otworzyły się szeroko — jak myślisz co jest realne, a co jest tylko naszą wyobraźnia? Gdzie jest granica?

Jeśli otaczają nas przyjaciele, a wśród nich wrogowie to jak ich rozpoznać?

_______________________

Osaka siedziała zamyślona przed komputerem śledząc wszystkie wiadomości z artykułów, które podesłała jej Blanck. Nie trudno było zrozumieć, że oni zaangażują się w to wszystko jeszcze bardziej. Tym bardziej jak zobaczyli swoje dane w teczce jej ciotki. Przeglądając kolejny z dokumentów natrafiła na zmiankę tego feralnego koncertu.

W nim było zdjęcie z różnych perspektyw Sali, więc niewiele myśląc zaczęła przeglądać wszystkie zdjęcia. Zatrzymała się na jednym w nich i wrzasnęła na całe gardło.

— Yuryia!

Nie trzeba było dwa razy. Dziewczyna wpadła do pokoju z telefonem w ręce. Pewnie znowu rozmawiała z tym zielonowłosym chłopakiem pracującym u nich w szkole. Zabawne. Lesbijka, która najwięcej czasu spędza z chłopcami. Jak nie szwenda się z Alexym to chodzi do kawiarni z Jade’em.

— Ty czasem nie zostaniesz niedługo biseksualna? — Brew Megami podniosła się do góry widząc rumieniec na twarzy kobiety — może jednak faceci też na ciebie działają?

— Zmieńmy temat jeśli chodzi o moją orientacje — Przekrzywiła niezadowolona głowę — czemu mnie wołałaś?

Przesunęła się z krzesłem pokazując dziewczynie by usiadła obok niej. Ta posłusznie wykonała polecenie i spojrzała na zdjęcie. Fotka jak fotka niczym nie różniła się od innych. Jednak poznała to skupienie w oczach koleżanki, to musiało być zdjęcie z tego koncertu gdzie została postrzelona ich przyjaciółka.

Wróciła spojrzeniem na monitor i po chwili palec dziewczyny zatrzymał się na jednej z postaci w kremowym płaszczu.

— Wiesz kto jest, prawda? — Źrenice Makoto zmniejszyły się w szoku widząc dobrze znanego jej ćpuna, który zatrzymał ją jakiś czas temu. Dotąd dziękowała zielonowłosemu, że uratował jej wtedy tyłek, Pres jest nieobliczany jeśli o takie rzeczy chodzi.

— Po strzale.. — Spojrzała na zamyśloną Osakę — właśnie ta osoba uciekła górnym wyjściem z budynku.

Podniosła się z siedzenia i bez słowa zaczęła naciągać długie buty na nogi. Japonka dalej nie mogła uwierzyć w co właśnie chce wierzyć Megami. Jak może myśleć, że tamten chłopak chciał zastrzelić Aurelię? Czyżby Alex go widziała i dlatego ruszyła na scenę? Jeśli tak to czemu po prostu nie krzyknęła?

Odwróciła się szybko na siedzeniu widząc jak już jej przyjaciółka znika w drzwiach. I zacisnęła mocniej dłonie na sukience. Fakty gonią fakty i jak na razie Steve jest pierwszym podejrzanym w ich kręgu, który mieszka jak najbliżej.

— Jeszcze sobie porozmawiamy Makoto.. Osaka też będzie zaproszona na te herbatkę.

Czuła jego spojrzenie i przełknęła głośno ślinę. Herbatka.. chyba podwieczorek z diabłem. Jej telefon kolejny raz zapiszczał, więc podniosła go modląc się o sms od któregoś z chłopców.

Niestety to wcale nie była ta osoba, której oczekiwała.

— Spotkamy się Yuryio Makoto? — Wiadomość kolejny raz nie miała nadawcy jednak wiedziała już od kogo on jest.

W głowie dziewczyny zaczęła się wojna myśli, gdzie walczyła pomiędzy ‘za’, a ‘przeciw’. Może zrezygnować ze spotkania z tą podejrzaną osobą, ale także może pójść i dowiedzieć się czegoś więcej. Gorzej jeśli on także jest kochanym mordercą. Ale czy mają jakiś wybór skoro i tak są pod nożem?

Zacisnęła zęby i powoli naciskała klawisze.

— W porządku — Oczy samowolnie sunęły po ekranie — gdzie i o której?

Czekała jakiś czas na odpowiedz, aż wreszcie przyszło to na co czekała taką kupę czasu.

—  Dzisiaj północ, w parku na twojej ulubionej ławeczce — Śledził ją! — do zobaczenia.

Jesteś głupia Makoto sama pchasz się w paszczę lwa. Mówią, że ciekawość jest pierwszym stopniem do piekła. Ale co poradzić jeśli ta ciekawość może uratować życie wielu ludziom?

_______________________

Czerwonowłosa biegła już przez uliczki chcąc jak najszybciej znaleźć się pod domem Francuzki. Może nic nie pamięta, ale jeśli ona zacznie drążyć dziurę to może wróci jej chociaż część pamięci. Musza się trzymać nawet najmniej wiarygodnej wersji, każda nawet najmniejsza zmianka może ich ocalić.

Zatrzymała się, gdy przed nią wyrosła postać blokując drogę.

— Dasz wreszcie mi coś sobie wytłumaczyć Osaka?! — Steve wcale nie chciał dać za wygraną. Jego wyrzuty sumienia żarły go bardzo głęboko. Z jednego bagna wlazł w drugie i kolejny raz stanął nie po tej stronie co powinien.

— Nie podchodź do mnie — zmrużyła oczy zaciskając pięść i cofając się krok do tyłu — jesteś mordercą Stev.

Chłopak spojrzał w bok czując na sobie to nienawistne spojrzenie. Wiele lat zastanawiał się jak przeprosić dziewczynę na której mu zależało, a cały czas kiedy ona wyciągała rękę on ją odtrącał. A teraz jak potrzebował jej pomocy to ona nie chce jej dać. Ale czemu on w ogóle na cokolwiek chce liczyć? Jest mordercą.

— Chcę tylko porozmawiać Meg — Starał się mówić jak najłagodniej jednak można było wyczuć zdenerwowanie w jego głosie — proszę Cię o tylko pieprzone parę minut!

Serce dziewczyny waliło ze zdenerwowania coraz mocniej. Widziała go. Widziała jak kolejny raz prawie zabił osoby na których jej zależało, a teraz śmie prosić ją o rozmowę. Pojebało go czy jak?! Pokręciła przecząco głową i zaczęła cofać się do tyłu.

Odwróciła się szybko chcąc uciec jednak poczuła jak łapie ją za rękę i przyciąga do siebie. Jego serce także szybko biło i usłyszała w jego drżący głos.

— Przepraszam! — zawył przyciskając ją jeszcze mocniej do siebie — wiem, że nic nie odkupi moich win.

— Tu nic nie da przepraszam — zacisnęła usta starając się go odepchnąć od siebie — zdajesz sobie sprawę z tego ile ludzi przez ciebie cierpiało?

Zamilkł czując narastające przerażenie. Tak jak myślał i ona. Tak i jej przyjaciółka nigdy nie wybaczą mu żadnego grzechu. A teraz jeszcze zrobił kolejny będąc jednym z tych co zabili jej przyszywaną ciotkę. Puścił ją lekko łapiąc za twarz.

Dopiero teraz mu się przyjrzała doskonale widząc jak narkotyki i poprawczak zniszczyły jego twarz. Spojrzenie miał strasznie mętne, które przysłoniło blask jaki miał jeszcze jako gimnazjalista.

— Pozwoliłam ci się tak stoczyć przepraszam — Żarły ją wyrzuty sumienia od środka. Nie zatrzymała go. Niby nic nie mogła zrobić. A jeśli mogła?

Zobaczyła szeroki uśmiech na jego twarzy, więc jednak litowanie się nad nim powodowało pewną ulgę w jego sercu.

— Powiedz mi zależy Ci chociaż jeszcze trochę tak jak kiedyś?

Ściągnęła jego dłonie uśmiechając smutno. Odeszła kawałek nie ściągając wzroku z chłopaka czując jak sumienie zżera ją tylko od środka. Nie czuła do niego nic oprócz współczucia i zawodu. Zniszczył wszystko. Miał wszystko, a wybrał drogę, której żadne z nich nie mogło przewidzieć.

— Przykro mi — nie chciała uciekać już wzrokiem.

— Rozumiem — smutny uśmiech zastąpił dopiero co twarz pełną nadziei. Zaczął grzebać w kieszeni szukając listu, który napisał specjalnie dla niej po ostatnim zabójstwie. — proszę weź go.

Wyciągnął rękę z listem, a Megami niepewnie po niego sięgnęła. Czuła, że jest to ich ostatnie spotkanie, więc starała się zbliżając się do przedmiotu patrzeć na chłopaka. Widziała na jego twarzy niepokojący błysk jakby coś zjadało go od środka.

— Mogę.. mogę Ci jakoś pomóc Stev? — Nie była pewna tego co chce zrobić, ale chciała chociaż trochę ulżyć osobie do którejś kiedyś żywiła coś więcej niż zawód.

— Po prostu przeczytaj to — uśmiechnął się lekko— ale tak jest jeszcze coś w czym mogłabyś mi pomóc.

Nim dziewczyna zdążyła zareagować złapał ją za dłoń przyciągając do siebie i wbijając się w jej usta. Stała sparaliżowana nie wiedząc co ma tak naprawdę w tej sytuacji zrobić. Powinna go odepchnąć od siebie, a przez taką nagłą sprawę potrafiła tylko stać.

Odsunął się od jej twarzy i puścił jej rękę by odejść w stronę swojego mieszkania.

— To nasze pożegnanie Osaka — uśmiechnął się ostatni raz — to wiele dla mnie znaczy, że mimo tego zła, które ci wyrządziłem potrafiłaś jeszcze się o mnie martwić.

Zostawił czerwonowłosą na środku ulicy, a sam odszedł w tylko znany jemu kierunek czując jak zbliża się do tego ostatniego punktu, który mu jeszcze pozostał. Chciał być wreszcie wolny i tylko krok dzielił go od właśnie tej jednej ubłaganej wolności.

_______________________

Wszedł cicho do swojego domu włączając po drodze radio. Prowadzony w rytmie muzyki przeglądał wszystkie pokoje, gdzie panowała wręcz sterylna czystość. Tak, posprzątał po tym wszystkim podszedł do szafki wyciągając jedną z kart zleceniowych i uśmiechnął sam do siebie.

To już koniec. Koniec robienia z niego mordercy. Czas na jego własną karmę. Skreślił na kartce dane wpisując swoje własne.

Laura Meet Steve Pres

Lat: 32 18

Miejsce pochodzenia: Kyoto Ameryka

Egzekutor:  Steve Pres

Nalał sobie ostatnią szklankę alkoholu jaki uwielbiał jego ojciec i wlał sobie do buzi. Czując piekący ból w gardle uśmiechnął się lekko, wreszcie będzie wolny! Złapał za broń, którą zabił tyle ludzi i przyłożył sobie do skroni.

— Skowronek płacze — nacisnął spust i po całym bloku rozniósł się huk strzału

Bezwładne ciało padło na podłogę wypuszczając w powietrzu szklankę i broń. Ona upadła z hukiem rozbijając się i wylewając resztki alkoholu na ziemię, za to broń odbiła się od ziemi sunąc kawałek dalej. Nie czuł już nic. Ani bólu, ani wyrzutów, ani nawet ulgi. Był wolny. Wolny na swój chory sposób. Tak się kończy historia chłopaka, który popadł w jeden z tych pochrzanionych wirów, gdzie nikt nie mógł mu pomóc i sam sobie zniszczył życie na własne życzenie.

_______________________

Megami szła w stronę swojego domu w zamyśleniu patrząc na list dzierżący w dłoni. Nie chciała otwierać go sama, bała się go bardziej niż listów ze szkoły, które często dostawała jej babcia, albo brat. Miała nawet chęć wrócić i znaleźć mieszkanie chłopaka, ale od razu odrzuciła od siebie te myśl. Nawet nie miała chęci wypytywać teraz Alex o postać, która naprawdę odpowiadała za postrzał.

— Megami? — drgnęła słysząc swój głos i spojrzała przed siebie.

Przed nią stał niebieskowłosy bliźniak trzymając w ręce torbę z zakupami, jak nic znowu musiał być w centrum handlowym. To z jednej strony było niesamowite kiedy wiesz, że możesz umrzeć, a mimo to żyjesz jakby nic się nie wydarzyło.

— Cześć Alexy — uśmiechnęła się na siłę dalej próbując pozbyć niechcianego uczucia towarzyszącego jej od jakiegoś czasu — widzę, że udane zakupy..

Jego czujne oczy z twarzy zjechały na zwitek papieru, który dzierżyła w dłoni. Zacisnęła go mocniej jakby się bała, że ktoś go jej wyrwie. Jedyna rzeczy mogąca chociaż trochę zrzucić ciężar z jej ciała, albo go zwiększyć. Zależy od tego co on tam napisał.

— Mogę mieć do Ciebie prośbę? — Mimo woli miała drżący głos.

— Jasne — Podszedł do niej biorąc za jej wolną rękę — chodź porozmawiamy w parku.

— Nie — pokręciła przecząco głową — chodź do mnie. I tak jesteśmy niedaleko.

Space pokiwał zgodnie głową i ruszyli w ciszy w stronę jej domu. Lubiła tego chłopaka. To on był pierwszą osobą w tym mieście przed kim się całkowicie otworzyła. Kiedyś myślała, że osoby z inną orientacją są wybrykiem natury od których trzeba trzymać się z daleka. Jednak spędzanie czasu z Makoto czy właśnie z nim utworzyło całkowicie inne spojrzenie na świat. Właściwie każde z jej przyjaciół spowodowało, że realny świat jaki stworzyła po śmierci Elsie zaczął powoli upadać pokazując to nowe oblicze o jakim śpiewał czasami jej brat.

Dorastała i czuła to każdego dnia mijając ludzi na ulicy. Nawet nie potrafiła już gniewać się na Tomasa i po prostu trzyma go z dala, by żył. Nie chce wstać któregoś dnia ze świadomością, że przyjdzie do domu widząc ciało swojego brata.

Weszli do domu w milczeniu, za to Atena jak zwykle musiała przywitać się z bliźniakiem bardziej brutalnym sposobem wywalając go na ziemię przez co jego zakupy pofrunęły do góry. Podeszła do stołu kładąc list i biorąc dwie szklanki. Obiecała Raider’owi, że zacznie mniej pić, ale na pewno nie zrezygnuje z tego całkowicie.

— A więc Meg — jedną dłonią wziął szklankę, za to drugą drapał czworonoga za uchem, który trzymając psyk na jego kolanach obśliniał mu spodnie — co się stało?

— Spotkałam Pres’a..

Bez zbędnych żartów, zaczęła opowiadać od momentu znalezienia go na zdjęciu od koncertu poprzez chęć iścia do Alex by się dowiedzieć prawdy oraz spotkania chłopaka.

— Pocałował Cię?! — niebieskowłosy zaczął kręcić niedowierzanie głową – Meg on jest..

— Wiem — pokiwała głową — nic nie czuje do niego Alexy… ale… zabił swoją rodzinę..

Chłopak doskonale wiedział o czym ona mówi. Jakiś czas temu Yuryia jemu oraz Jade’owi opowiedziała wszystko na temat tego ćpuna, bo czasami mieli wrażenie, że chłopak po prostu śledzi dwójkę dziewcząt jak rasowy zboczeniec.

Dwójka nastolatków spojrzała na list leżący przed nimi.

— Może go.. otwórz? — nie miał innego pomysłu, wolał to niż siedzieć i milczeć przez następną godzinę.

_______________________

Japonka biegła przez zatłoczone uliczki. Mimo, że była późna godzina to ludzie dalej chodzili po tym miasteczku jakby był środek dnia, zacisnęła mocniej torebkę by nie zsunęła się z jej ramienia. Była już dwudziesta trzecia trzydzieści, więc ma tylko pół godziny by być w parku, który mieścił się po drugiej stronie miasta. Nie powiedziała o niczym Megami, która i tak nie dała znaku życia odkąd wyszła od niej z mieszkania. Czy rozmawiała już z Alex? Czy to naprawdę ich były przyjaciel stał za postrzałem?

Było tak strasznie dużo pytań, a właściwie żadnej odpowiedzi. Za to czas gnał nieubłagalnie i dotąd czuła niemożliwy oddech od strzałek. Gdyby mogła chociaż na chwilę zatrzymać zegar. I ciesząc się życiem usiadła obok bliskich jej osób móc świętować jeden ze spokojnych dni. Zamknęła oczy przypominając sobie czasy z Tokio, gdzie wraz z Megami świętowały jej urodziny, pierwszy dzień szkoły, walentynki czy siedziała przyglądając się jej przez ramię by ujrzeć komiks. To tak naprawdę było tylko parę miesięcy temu, a ma wrażenie jakby minęły od tego czasu lata. Lata pełne spokoju, pełne szczęścia i uśmiechu.

Kolejny raz poczuła ucisk sumienia, że nie podzieliła się prawdą z Osaką. Jeśli ona zginie dziewczyna straci znów bliską osobę, czy po tym się podniesie? Nie pomyślała o tym, ale teraz nie może się wycofać. Każdy stara się zdobyć informacje na swój sposób. Ona też musi. Spojrzała znowu na zegarek dwudziesta trzecia pięćdziesiąt pięć. Jest już niedaleko, zdąży!

— Gdzie on jest — Jej oczy wodziły od ławki po jeziorko, które było niedaleko.

Usłyszała cichy ruch i odwróciła głowę w tamtą stronę. Prawie wrzasnęła widząc postać blisko swojej twarzy, potknęła się mając świadomość, że zaraz jej tyłek wyląduje na ziemi. Została złapana za rękę i zawisła w dość śmiesznej pozycji patrząc na swojego wybawiciela, a zarazem możliwie kata. Nie widziała jego twarzy przykrytej szmatą wyglądającą jak dziób, dodatkowo jego ubranie przypominało ptasi strój, a rękawy na stroju ptasie skrzydła. Cokolwiek się tu wyprawiało wyglądało to jak dobra wkręta.

Puścił ją by stanęła w swojej pozycji, kawałek się odsunął chcąc zachować bezpieczną odległość między nimi. Makoto skrzyżowała dłonie patrząc na swojego rozmówcę próbując rozszyfrować jego wygląd. Niestety jedynym punktem, który mogła obrać były jego czerwone oczy.

— Kim… jesteś? — wiedziała, że drży, ale nie może już odejść. Przyszła z własnej chęci.

Postać przechyliła głowę.

— Co widzieliście podczas pożaru w budynku? — zignorował jej pytanie.

— O czym ty mówisz? — próbowała pamięcią sięgnąć do tamtego dnia, ale jej głowa była pusta.

— Osiem dzieci — wyprostował się krzyżując dłonie na klatce — Osiem filarów.

— Dzieci.. są filarami? — zaczyna czuć jakiś grunt, a nie tylko chodzenie po ruchomym piasku.

— By móc ich obudzić potrzeba ośmiu filarów i dużo krwi — postać mówiła bardzo szybko i płynnie. — ci co widzieli będą wiedzieć.

Odwrócił się i chciał już zniknąć, ale poczuł złapanie za ramię. Spojrzał do tyłu. To Yuryia nie chciała go puścić. Musi wiedzieć więcej. To już nie jest zabawne. Ma jej numer telefonu, wpierdziela się w takie miejsca, a do tego wygląda dziwnie.

— Co mieliśmy widzieć!?

— Nas..

Zdziwiona puściła chłopaka, który dziwną szybkością odskoczył od niej pojawiając się kawałek dalej przyglądając jej się dalej za zainteresowaniem.

— Powiedz mi.. Wierzysz w demony?

____________________________

Yo Yo Yo!

Witam w te piękną rozgwieżdżoną przezajebistą piątkową noc! Weekend time =^.^= Jak wszyscy wiemy zaczął się boom na Pokemon Go w który ja także gram. Dokładnie tak. Nie wiedziałam, że tyle figurek Boskich może dawać pokebale. Jednak spotkałam także świrów. Wczoraj w metrze znokautował mnie koleś, bo jopił się w te swoje pudło i przeprosił mnie takim o to tekstem : ” "Wpadłem na Ciebie, bo szukam Charmandera. Nie widziałaś jakiegoś może w okolicy?" Jednym zdaniem: Co jest z ludźmi do kurwy?!

Teraz co do rozdziału: Wybaczcie mi jeśli coś jest w nim niezrozumiałe. Nigdy nie pisałam samobójstwa, więc jestem świerzakiem. Tak samo jak z pogrzebem. Takie wiecie rozdziewiczanie pisemne. Ciężko opisać rozbicie ćpuna więc mam nadzieję, że jakoś to ludzko wyszło. Megami.. no cóż laska ma coraz więcej pecha, więc pewnie w jej myślach nie raz kończę jako Katharsis i boje się to sobie nawet wyobrażać. O Raiderze nawet nie wspominam ( zapewne by mnie zajebał nawet psem dyrektorki — Panią Hadesu )

Wreszcie doszłam do piętnastego odcinka w SF O_o im bardziej w to brnę. Tym bardziej uważam Su za typowego debila. I ta Debra. Dwie tępe dzidy, ale spokojnie Suctkę jeszcze jakoś wychowam. Gorzej z foką Debrą. Prędzej by się wytresował Amber niż ją.

Jakby były jakieś błędy to przepraszam. Czasami nie widzę i jestem dalej interpunkcyjnym debilem ^^" Ale uczę się!

Tak więc koniec mojego pierdolamento i cieszmy się moim bidnym rozdziałem. Nie zwracajcie już uwagi na daty bo i tak przez te wakacje wszystko mi się coś pierdoli z układem. Tak wiem pipa ze mnie ^^” Tak więc Trenerzy Pokemon łączymy się!