Rozdział 19 Pierwsza miłość

Pogoda była bardzo słoneczna i przypiekała każdego w plecy. Pewnie wiele ludzi szaleje teraz na pobliskiej plaży ciesząc się czasem ze swoimi bliskimi. Z przyjaciółmi. Z rodziną. Z każdym, przy kim czuje się kimś ważnym. Jednak nie ona. Stała wśród ludzi patrząc na trumnę, która tylko czekała na zakopanie w ziemi.

Osaka jak i jej przyjaciele z bratem wyróżniali się ubraniem. Każdy niosąc żałobę w sercu chodził ubrany na czarno, a ona prosząc resztę założyli białe stroje. Nie chciała zakładać czarnego ubrania na pogrzeb. Nie teraz. Zacisnęła mocniej dłoń czując jak kolejny raz spływają jej łzy po policzkach.

Czemu nie widziała rozterek swojej matki? Dlaczego wyjechała przez swoje egoistyczne pobudki? Mogła być w domu. Mogła ją zatrzymać. Poczuła mocny uścisk prawej dłoni i załzawionymi oczami spojrzała w bok. To Alexy. Zaciskał jej dłoń coraz mocniej chcąc okazać poparcie. Na jej ramieniu wylądowała kolejna ręka, która poznała od razu — to był Kastiel. Yuryia płakała w chusteczkę obok Armina i Alex. Kawałek dalej stał Star i Drake patrzący tępo w trumnę. Oni jak i Lysander, gdy tylko usłyszeli syreny od razu podbiegli pod dom.

— Każdy z nas wybiera swoją drogę — usłyszała znudzony głos, którym targały emocje i spojrzała z trumny w tamtą stronę .

Za wiecznym łóżkiem jej przyszywanej matki stał mężczyzna, którego Megami widziała kiedyś w przelocie przy jej ciotce. Jak nic musiał być jednym z pracowników jej firmy. Słuchając wywodu zaciskała mocniej pięści, jej oczy mimo wolnie posunęły się dalej i zobaczyła swojego brata w białym garniturze ze swoim zespołem.

Obiecał, że przyjedzie. Jego twarz była taka blada jakby nie był na słońcu od paru lat za to Amelia była bliska omdlenia. Oni nie znali tej kobiety jak ona. Nikt jej nie znał. Tak chciała wierzyć, że to tylko pieprzony koszmar. By się obudzić widząc ją z talerzem kanapek i głośnym śmiechem. Ich codzienne rytualne picie było takie ludzkie. Takie domowe. Pokręciła przecząco głową próbując strząsnąć ostatnie łzy.

Kiedy były partner jej matki odszedł od trumny Osaka zrozumiała, że teraz nadeszła jej kolej. Puszczając rękę Space'a oraz lekko strząsając dłoń czerwonowłosego ruszyła przed siebie słysząc swój każdy krok. Krok, który powodował świadomość, że niedługo będzie musiała pożegnać się z nią.. Z tą kobietą, którą kochała jak własną matkę. Stanęła za trumną i właściwie pustym wzrokiem spojrzała przed siebie. Tyle ludzi przyszło ją pożegnać. Może i części nie znała, ale szanowała ich za samo przyjście. Za pożegnanie tej, która tak jak inni wniosła do jej życia dużo szczęścia jak i smutku. Wzięła trochę powietrza w usta.

— Chciałabym nigdy nie wygłaszać takiej mowy.. Nie w takim miejscu — Jej głos drżał i zacisnęła mocniej pięści — każdy pamięta tą uśmiechnięta i silną kobietę, jaką była moja matka. Dotąd mam wrażenie, że ona jest tutaj z nami i miałam nadzieję, że będzie ze mną tańczyła na moim weselu. Widać nie było nam to pisane.

Spojrzała na trumnę czując jak jej żal przelewa się coraz bardziej przez ciało. Miała z nią zostać, miały się razem cieszyć. Miały razem płakać oraz razem śmiać.

— Była wspaniałą matka, mimo, że nie była tą biologiczna. Zawsze wiedziała, kiedy jej potrzebuje jakby miała w sobie czujnik. Nasze rozmowy i picie alkoholu nocami — Wiele rodziców się skrzywiło. Jak można było pić z nieletnią? Usta Megami rozszerzyły się szeroko pokazując rząd kłów — powiedziała mi dwa dni przed śmiercią, że chciałaby śmiać razem ze mną, płakać ze mną i cieszyć wspólnym szczęściem, bo od tego jest rodzina. By dzielić się wszystkimi przeżyciami, jakie mamy by miał, kto nieść wspólnie z nami nasz krzyż.

Spojrzała w tym momencie na swojego brata, którego źrenice były coraz większe. Nie spodziewał się tego. Co mówi jego ironiczna siostra, która skrywała przed wszystkimi swoje uczucia. Ta, której zwykle objęcie kojarzyło się z molestowanie seksualnym.

— Więc…. Cieszmy się sobą dopóki mamy siebie.

Wzięła garstkę ziemi rzucając na drewniany mebel na hasło, że mogą już rozpocząć zakopywanie ciała.

Żegnaj Angie.. Mamo..

_______________________

Czerwonowłosa słysząc kolejny raz o kondolencjach miała ochotę uciec. Co jej po tym pieprzonym współczuciu ludzi? Życia jej nie zwrócą, a ona tylko coraz bardziej utożsamiała się z rzeczywistością.

Brat stał koło swojej siostry dziękując za wszystkie ciepłe słowa skierowane do dziewczyny. Wiedział, że Megami juz nie ma siły nawet kiwać głową.

— Miło wreszcie mi poznać — Zdziwieni spojrzeli przed siebie na wysokiego mężczyznę, który wygłaszał dzisiaj mowę nad grobem ciotki. Wyciągnął rękę w geście poznania — jestem Cornelius Zuev.

Dwójka młodych wymieniła z nim uściski i Osaka poczuła dziwny dreszcz, gdy ich dłonie się zetknęły. Coś było nie tak, ale nie mogła teraz tego okazać. Uśmiechnęła się sztucznie wiedząc, że nawet, jeśli przejrzy ten grymas to pomyśli o jej rozpaczy.

— Mógłbym Wasza dwójkę porwać do jakiegoś osobnego pokoju?

Rodzeństwo spojrzało na siebie i zaraz Tomas pokiwał w zgodzie głową, za to dziewczyna zaczęła ich prowadzić do jej sypialni, która była na piętrze. Obrazy dalej wisiały stłuczone na ścianach. Niby można to racjonalnie wytłumaczyć.

Była w amoku, załamana i sama. Ze złości zaczęła rzucać zdjęciami i tak się potłukły. Policja zabrała jej laptop by przeszukać wiadomości jednak czerwonowłosa nie wierzyła już w organ sprawiedliwości, do którego ma dostęp jej przyszły morderca. Musi robić minę do złej gry.

Weszli do pokoju i usiedli na łóżku za to Zuev usiadł na krześle kręconym rozglądając się zaciekawiony po pomieszczeniu.

— Wiec Panie Zuev — Oczy Osaki utkwiły w nim spojrzenie — o czym chciał Pan z nami porozmawiać?

— Jak wiecie — Zapalił papierosa wypuszczając trochę dymu — byłem pierwsza osobą, co znalazła waszą ciotkę. Nie odbierała połączeń, więc postanowiłem sprawdzić, co się dzieje z moją drogą starą przyjaciółką.

Przetarł załzawione oczy jakby tamto wspomnienie powodowało u niego pewnego rodzaju ból. W końcu byli partnerami powinien grać tę sztukę do końca. Dotąd aż dostaną to, czego chcą. Czy robią źle chcąc dać dzieciakom jeszcze trochę czasu? Tomas czujnie obserwował gościa współczując mu tamtego potwornego widoku. Widzieć przestrzeloną przyjaciółkę musiało to być straszne.

— Jej przyjaciel notariusz kazał mi przekazać dla Ciebie ten list — Wstał z siedzenia i podał go dziewczynie, która od razu go rozpakowała .

Na kartce były zapisane sprawy spadkowe. Oczy brata jak i siostry zrobiły się wielkie, gdy doszli do momentu gdzie kobieta przepisała dom na tak naprawdę obca osobę.

— Według tego listu ja..

— Dokładnie — poprawił garnitur — Jesteś jedną osobą, która ma dostęp do spadku Richardsonów.

Zacisnęła mocniej ręce na kartce czując jak znowu chce jej się płakać. Ta kobieta naprawdę traktowała ją jak swoją córkę. Czyżby od dawna planowała swoją śmierć?

— Więc jeszcze raz moje kondolencje — Wstał i ukłonił się — mam nadzieje, że jeszcze się spotkamy .

Odwrócił się wychodząc z pokoju i kierując w stronę wyjścia. Sztuka dalej trwa i będzie wchodziło na scenę jeszcze więcej aktorów. List tylko ułatwił im sprawę. Głupia nawet nie wiedziała, że przypisując ten dom jeszcze bardziej przywiązuje Osake do tego miejsca. Ale dla niego lepiej. Megan będzie miał oko na całą grupkę nastolatków. Osiem filarów.. Jeszcze wiele krwi potrzeba, by zacząć wcielać dalszy plan w życie. Musi wrócić do bazy i sprawdzić, kogo tym razem muszą sprzątnąć.

_______________________

Osaka leżała na swoim łóżku z nogami do góry patrząc tępo w sufit. Jej brat wyjechał wczoraj wieczorem na kolejny koncert. Chciał zrezygnować jednak to właśnie ona namówiła go do wyjazdu. Sama czasami zastanawiała się nad swoją głupota.

Zamiast zatrzymać Tomasa postanowiła go puścić kolejny raz w trasę, a później znowu będzie się użalała nad tym, że została sama. Usiadła podciągając kolana pod brodę oraz patrząc na śpiąca Atenę.

Nie ma już Angie, więc jej jedynym towarzystwem został wierny czterołap. Usłyszała dzwonek do drzwi i niechętnie podźwignęła się z łóżka.

— Pieprzeni Jehowi — Schodziła po dwa stopnie szukając juz wiązanki słów, by uraczyć nią tych pukających gadów.

Złapała za klamkę otwierając drzwi na oścież zdziwiona pomrugała parę razy. To wcale nie byli Jehowi, a czerwonowłosy z papierosem.

— Rozumiem nie będziemy rozmawiać o Jezusie? — Przepuściła chłopaka w drzwiach.

— On nie ma z tym nic wspólnego — Grzecznie przeszedł kierując się do jej pokoju.

Zadowolony Demon już wskakiwał na schody byle by znaleźć swoją towarzyszke zabaw. Czerwonowłosy wszedł do pokoju i pokręcił głową. Zdecydowanie straszny ma tutaj burdel. Nawet jak na niego. Pudełko po pizzy i dwie butelki whisky leżały koło łóżka przygniecione stertą papieru. Wszędzie walały się ołówki i długopisy.

— Od paru dni nie ma Cię w szkole — Spojrzał przez ramię na wchodząca do pokoju nastolatkę.

— Dziwisz mi się? — Przechyliła głowę czując jak jej w niej trochę szumi - parę dni temu zabiła się moja matka. I myślisz, że tak po prostu zacznę sobie życ normalnie?

Kastiel zagryzł wargę. Dziewczyna miała rację i to cholerną. Kto normalny po czymś takim zacząłby udawać jakby nic się nie stało. Przesunął trochę bałaganu i usiadł na miękkim łóżku.

— Musimy pogadać — Skrzyżował dłonie patrząc na nią.

— Jeśli mamy, o czym — Usiadła obok niego podając mu szklankę i wygrzebując kolejna whisky — mam zapas.

Czarne oczy otworzyły się szerzej. Jeśli ona wypiła już dwie butelki whisky. Dalej jest trzeźwa. Mało tego wyciąga trzecią to albo skubana ma dobre korzenie albo wie jak pić. Stawia na obydwa. Megami przelała szybko szklankę do buzi czując przyjemne pieczenie w gardle. Tak, chociaż to się nie zmieniło.

Raider zrobił to samo przyglądając się przy tym dwóm bawiącym się psom. Demon dawno nie widział Ateny, więc teraz musi się nacieszyć wilczyca.

— Przypomniałem sobie coś z Kyoto — oczy dziewczyny spojrzały w jego stronę — z tym pożarem.

Osaka milczała jak zaczarowana. Nawet trochę wytrzeźwiała. Kyoto… Chciała zamknąć już ten temat.

— Kastiel dajmy juz sobie z tym spokój — Zawiesiła głowę.

Chłopak zacisnął pięść warcząc pod nosem. Co to to nie! Nim dziewczyna zdążyła zrobić ruch złapał ją dwoma rękami za twarz zmuszając do patrzenia na niego.

— Chcesz zginąć do cholery?! — Syk wydobyty z jego ust spowodował na jej ciele lekki dreszcz .

— Wszyscy gramy w jakimś chorym przedstawieniu Kastiel — Zamilkł mrugając parę razy. Jeszcze nie słyszał swojego imienia z jej ust i musiał przyznać bardzo mu się podobał wydźwięk.

— Co masz na myśli?

Megami odsunęła jego dłonie od siebie i wstała. Gestem ręki pokazała mu by ruszył za nią, więc wstał z kanapy idąc za nią korytarzem. Szła bardzo spokojnie trzymając ręce w kieszeniach dresu. Nie widział u niej jeszcze takiego kroku.

Weszli do sypialni jej zmarłej matki i złapała za drewnianą podłogę obok biurka. Zamarł widząc złoty rewolwer, ale to nie było wszystko. Osaka wyciągnęła jeszcze jakąś odznakę i teczkę z dokumentami.

— Co to jest? — Widząc rozpiski, zdjęcia, a także swoje dane otworzył szeroko oczy.

— Angie Richardson tak naprawdę nazywała się Bella Strauss — Westchnęła siadając i łapiąc się za głowę — zmieniła tożsamość po śmierci przyjaciół i męża. Przez wszystkie lata zbierała wiadomości o ćwierkających i szefie ich kultu. Ona wcale nie popełniła samobójstwa Kastiel. Oni ją sprzątnęli.

Raider poczuł dreszcz na plecach rozumiejąc już załamanie dziewczyny. Oni tu byli.. Kiedy całą grupą szaleli po Kyoto. Atena przeżyła tylko, dlatego, bo państwo Space’owie zajęli się jej psem i jego demonem, bo Richardson.. Nie Strauss miała wyjechać w kolejną delegacje.

Kolejny raz spojrzał na swoje dokumenty trzymając je kurczowo. Było tutaj wszystko, co znalazły dziewczyny na komputerze tamtej Gotki.

— Nawet nie mogę nikogo powiadomić — Załamana usiadła opuszczając głowę — nie wiem, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem. Jeden zły ruch i mogę nas wszystkich zabić chłopie.

Kastiel odłożył swoje akta i postanowił usiąść obok niej kładąc rękę na kolanie. Drgnęła lekko, dotąd nie potrafiła się przyzwyczaić do niektórych zachowań ludzi w tym miasteczku. Serce jej zaczęło szybciej łomotać. Teraz by przydał jej się ten sam chłopak, co pomógł jej kiedyś w Kyoto.

Tak naprawdę to, kim oni wszyscy są? Grupą przestraszonych nastolatków, którzy szukają tylko sposobu by przeżyć. Zginęli studenci, niewinni ludzie, a na sam koniec zabili kobietę, która była agentem w jakiejś pokręconej organizacji. Jeśli można mieć przesrane życie to właśnie mamy tego realny przykład.

— Rozmawialiśmy o pożarze — Nie chciał zrezygnować by pociągnąć ten temat.

— Dokładnie — Odwróciła w jego stronę głowę. Jak mu tak zależy niech wreszcie powie jej to, co go tak gnębi.

— Ostatnio moja matka, gdy wróciliśmy z pogrzebu. Powiedziała mi — Przyglądał się jej coraz bardziej intensywnie — że podczas pożaru w Kyoto jak znalazła mnie wśród tłumu przed budynkiem. Mówiłem o małej brązowowłosej dziewczynce, której pomogłem uciec z budynku.

Oczy Osaki otworzyły się szeroko. Doskonale pamiętała tamten dzień, gdzie jeden z małych chłopców pomógł jej uciec z tej ognistej klatki. Tak teraz mu się przyglądając mogłoby to mieć sens. Tyle, że tamten malec miał czarne włosy, ale w sumie ten gnojek przed nią też farbował, bo się przyznał.

— Osaka to czasem nie byłaś ty? — Prawie odskoczyła słysząc to pytanie — twój prawdziwy kolor oczu, był taki sam jak tej dziewczynki.

— Nie interesuj się, bo kociej mordy dostaniesz — Właśnie to był pierwszy z jej zawodów. Poczuła jak serce mocniej jej wali. Jej pierwszą miłością był ten nieokrzesany złamas. Cóż za rozczarowanie!

Chłopak zaśmiał się głośno.

— Tak to byłaś ty!

— Po czym wnioskujesz?                                                                          

— To z kocią mordą było pierwszą rzeczą, jaką od Ciebie usłyszałem wtedy jak zapytałem czy masz męża!

Tak to było naprawdę głupie, a on nawet nie jest odrobinę zakłopotany. Właściwie byli dziećmi to musiało być zabawne. Inne siedziały i płakały do rodziców, a oni pomiędzy nimi rozmawiali jakby nic ciekawego się nie wydarzyło.

Westchnęła niechętnie i wlała sobie kolejną szklankę. Czerwonowłosy dopiero teraz zdał sobie sprawę, że tu także było dużo whisky.

— Brat Ci nie mówił, że za dużo pijesz? — Przekręcił głowę.

— Nie musi — Przelała sobie kolejną partię do ust — ja to wiem.

— To, po co pijesz?

— Bo chociaż to w moim życiu zawsze jest znajome.

Pomrugał parę razy próbując przyswoić fakt godny alkoholika. Zawsze pijani ludzie tłumaczyli, że dawało im to szczęście, poczucie lekkości i że rozwiązuje to nie, jako ich problem, a ona za to po prostu chce poczuć coś stałego.

Każdy rozumie to na swój sposób, ale do cholery jasnej! Jest kobietą! Do tego cholernie ładną kobietą. Bez słowa wyrwał jej szklankę odrzucając do tyłu, przez co się zbiła.

— Wiesz, że to ulubiona zastawa mojego brata?

— Przestań tyle chlać! — Przechyliła niezadowolona głowę.

— Czy ty się o mnie martwisz Raider?

— A jak myślisz głupia?!

Zachichotała patrząc na swoją ulubioną butelkę. Teraz chcą jej jeszcze odebrać ostatnią rzecz, którą kojarzy z normalnością. Cóż za porąbane życie.

— Musimy rozwiązać sprawę słowika — Zignorował jej chichot — jeśli naprawdę Ci zależy na którymkolwiek z nas przestaniesz się użalać nad sobą.

— Uważasz, że się użalam? — Zmrużyła oczy wstając z siedzenia i stając przed nim podpierając biodra.

— Dokładnie tak uważam — Zrobił to samo wstając i patrząc na nią z góry zaciskając pięści — chlając nie rozwiążemy tego problemu! Sama zaczęłaś węszyć!

Złapała go za koszulkę przyciągając jeszcze bliżej swojej twarzy. Była wściekła, bo pierwszy raz widział u niej ogniki w oczach. Ona wcale się nie prosiła o te cała maskaradę. Teraz wreszcie zrozumiała, czemu kazała wyjechać Tomasowi.

Gdyby oni wrócili, chociaż jedno z nich byłoby bezpieczne.

— Chce chronić brata, przyjaciół — Syknęła — ale daj mi chociaż jeden przykład, co znaleźliśmy od tego pieprzonego czasu. Jedną jebaną nadzieję!

— Przyszedłem tutaj Osaka — Warknął nie dając się zastraszyć — każdego dnia dowiadujemy się czegoś nowego. Tylko ty od śmierci kobiety, która chciała rozwiązać te sprawę pijesz więcej niż rasowy alkoholik!

I to było właśnie to, co chciała podświadomie usłyszeć. Chciałaby wreszcie by ktoś miał rację nie ona. Kolejny raz przyszedł ją chronić ten sam dzieciak, co jej pomógł parę lat temu. Puściła jego ubranie, ale on wcale nie odsunął.

— Wygrałeś Raider — Odetchnął słysząc wreszcie coś pozytywnego z jej całej paplaniny — jesteś cholernie upierdliwy. Właściwie wszyscy jesteście upierdliwi.

Uśmiechnął się złośliwie. Z jednej strony miała ochotę trzasnąć go w te jego gębę, a z drugiej ciągnęło ją do czegoś kompletnie innego, przez co robiło jej się głupio. Może to przez te wiadomość o chłopcu? Wolała się w to nie zagłębiać i miała nadzieję, że on się pierwszy odsunie.

Jednak jak na złość tkwili w tej samej pozycji cały czas, co dla niej ciągnęło się wieki i powoli czuła jak jej twarz robi się coraz bardziej czerwona. Ich twarze dzieliła coraz mniejsza przestrzeń. Ciszę między nimi przerwała komórka i odskoczyła jak poparzona.

— Ha…halo? — niepewnie spojrzała na ubawionego chłopaka. Właśnie zdała sobie sprawę, że mało brakowało. A całowałaby się z tym gnojem!

— Wszystko dobrze Meg? — głos w słuchawce spowodował, że odetchnęła

— Alexy.. — uśmiechnęła się mimowolnie. Tak dawno nie słyszała tego głosu, że zrobiło jej się ciepło na sercu i spojrzała na Raidera — tak… teraz naprawdę dobrze. Macie czas wpaść teraz?

Musi im powiedzieć. Każdy z nich musi się dowiedzieć o tożsamości jej matki. Może to jest kolejny puzzel do ich układanki i kiedyś ułożą ją całą? Muszą zdążyć zanim oni sprzątną ich, a ona na pewno na to nie pozwoli. Nie dopóki żyje. Jednak nie mogła pozbyć się tego kołatania serca, kiedy była zbyt blisko Kastiela.

To zaczyna być coraz bardziej pojebane…

_______________

Helloł!

W sumie mamy prawie, że wtorek. A jako, że jutro muszę jechać do urzędu pracy proszę Was bardzo oto rozdział. Urząd pracy to zło jak Was nie chcą wyrejestrować.

Miałam nadzieję na burzę, a tu taki chuj. Nawet burza mnie nie chce. Taki upał, a tutaj nawet kropli. Rozumiecie to? NAWET JEDNEJ PIERDOLONEJ KROPELKI!

Dzisiaj stwierdziłam, że nie potrzebny mi pies. Moja kocica zdecydowanie idealnie za niego robi chodząc za mną krok w krok. Nawet znalazłam na domu bardzo starą zniszczoną lustrzankę. Chyba ją ogarnę i zrobię z niej eksponat do mojej nowej biblioteki.

Co do rozdziału: No cóż nie bijcie, ale w sumie pierwszy raz pisałam pogrzeb do tego pisałam go podczas picia * właściwie większa część tego co teraz będzie publikowane, było pisane podczas picia albo kaca * Jak wszyscy widzimy nasz Kastiel przyszedł być głosem rozsądku, aż dziwne. Budda Raider. Niedługo świnie zaczną latać :D!

Tak więc o to postanowiłam zawsze wrzucać jednego gifa i będzie nim Kuro wpierdzielający ramen!