Rozdział 10 Pierwsze zabójstwo Steve Pres'a

Alex czuła się naprawdę źle. Uczucie, które trwało jeszcze parę chwil temu zostało bezczelnie z niej wyrwane i teraz mogła śmiało powiedzieć, że myślała o sobie jak o gówno. Słyszała pojedyncze głosy oraz stukania butów o posadzkę.

                Teraz, gdy jej głowa była rozbijana od środka na kawałki, miała ochotę wstać i zatłuc każdego człowieka w tym pomieszczeniu, byleby tylko przestał tupać swoim posranym obuwiem. Otworzyła jedno oko i dostrzegła rozmazany obraz. Zamknęła je znowu, po czym powtórzyła czynność parę razy. Obraz zaczął się wyostrzać i prawie wrzasnęła widząc twarz przed sobą.

— Co ty… Tu robisz?! — Wbiła się prawie w poduszkę, czując, jak kłuło ją w żołądku.

Przed nią stała wściekła Megami Osaka podpierając biodra. Mrużyła oczy jak puma, która miała zaraz upolować swoją nic nie świadomą ofiarę. Jeśli ona tu była, to oznaczało, że ktoś ją musiał nakryć, kiedy ćpała. O cholera!

Dziewczyna zaczęła niecierpliwie tupać nogą o posadzkę, co denerwowało coraz bardziej Blanck. Niech ona przestanie! Mózg jej pękał, a ta stukała o podłoże, dając jej wykończonemu mózgowi kolejne katusze.

— Boli, co? — Ironia, która mieszała się z gniewem powodowała u Francuski dreszcze na plecach. Co by nie powiedzieć, Alexy miał rację. Kiedy Meg się wścieka, jest naprawdę niebezpieczna. — Powinno cię, kurwa, jeszcze bardziej boleć! Może by ci ustawiło ten pusty kaczy łeb!

Alex założyła poduszkę na głowę modląc się, by to był tylko zły sen.

— Pewnie dalej jestem jeszcze zaćpana. — Spod poduszki Osaka słyszała jej ściszony głos. — Kiedy to wszystko ze mnie zejdzie, Będę dalej w szkole i pójdę sobie grzecznie na lekcje.

Miękka pierzyna została jej wyrwana i znowu ugodziło ją dzienne światło wpadające przez szpitalne okna.

— Miałaś pieprzone szczęście, że Alexy cię przyuważył. — Zadziałało to na nią jak kubeł zimnej wody.

— Alexy o tym wie?! — Poderwała się do pozycji siedzącej, czując, jak robi jej się niedobrze.

Czerwonowłosa skrzyżowała dłonie na klatce piersiowej patrząc na twarz dziewczyny. Wyglądała naprawdę żałośnie, zbyt duża ilość narkotyku spowodowała tylko lekkie zatrucie, ale jeśli by to trwało dłużej, mogli nie mieć tyle szczęścia.

Z jej twarzy zjechała na dłoń, gdzie dalej widniał ślad po igle i wykrzywiła usta w grymasie niezadowolenia. Wspomnienia bolały bardziej niż widok fioletowowłosej z wbitą igłą w sali do ćwiczeń. Ta dziewczyna była taka młoda, miała całe życie przed sobą. A co zrobił ten pieprzony sukinsyn?!

— Ile to już trwa? — Zignorowała pytanie o niebieskowłosego.

— Nie powiedział Arminowi, prawda? — Dziewczyna szła w zaparte. Powoli zaczynała jej doskwierać suchość w gardle.

Już naprawdę wychodziła na prostą, ale ostatnio spotkała na grze chłopaka. Był bardzo miły i chciał pomóc w szukaniu ludzi powiązanych ze sprawą słowika. Nawet nie wiedziała, kiedy przeszli na tematy czysto prywatne.

On, podobnie jak ona, kiedyś był w nałogu. Chciał z niego wyjść, ale jego przyjaciel przyniósł kolejną działkę i okazało się, że mieszkali obok siebie. To miał być ten ostatni raz…

— Zostaw mnie samą, Megami. — Spuściła głowę niczym skarcony pies.

— Blan…

— Zostaw mnie samą! — Łzy, które pojawiły się na jej policzkach spowodowały, że Osaka cofnęła się kawałek.

Znowu te małe blond pukle mignęły jej przed oczami. Ten dziecięcy śmiech roznoszący się po całym osiedlu, a potem ten płacz. Ten błagający o pomoc płacz. Megami jak stała, wybiegła z sali, ignorując wołania zdziwionych chłopców, którzy przed nią stali.

                Biegła przed siebie nie zwracając uwagi na mijanych ludzi, o których uderzała przez swój szaleńczy rajd. Musiała biec jak najszybciej, by pozbyć się tego okropnego uczucia. Dziwnym trafem, widząc oczy Alex pełne słonych łez, złączyły się z tą małą, wywołując jeszcze większe wyrzuty sumienia.

Przepraszam!

_________________________

                Yuryia kręciła się niespokojnie po mieszkaniu. Dochodziła już pierwsza w nocy, a Isaury dalej nie było w domu. Dzwoniła do niej, ale telefon milczał. Pierw martwiła się o milczącą Osakę, ale na szczęście udało jej się dowiedzieć gdzie była.

                A teraz kolejna bliska jej osoba zniknęła i nie wiedziała, co się z nią działo. Isaura Bount lubiła dużo pić, czasami nawet Makoto uważała, że pobija w tym Megami, która mimo wszystko miała jakiś umiar. Za to jej nowa towarzyszka życia upijała się do nieprzytomności, by potem rano wymiotować do kibla będąc na wielkim kacu.

                — Dosyć tego. — Zacisnęła gniewnie pięści.

                Ruszyła w stronę pokoju swojej współlokatorki. Tak, współlokatorki. Yuryia Makoto uważała, że przed podjęciem decyzji o dzieleniu sypialni powinny najpierw lepiej się poznać. Nie zamierzała lądować w łóżku z byle jaką laską.

                Otworzyła cicho drzwi i zastała większy burdel niż jakby uderzyła tutaj bomba nuklearna. W tym momencie zaczęła tęsknić za syfem swojej przyjaciółki, której bałagan miał chociaż jakiś cel artystyczny. Dalej nie mogła wyzbyć się wrażenie, że czuła zapach tuszu roznoszący się po całym pokoju. Usłyszała wesołą melodyjkę i złapała wściekła za telefon.

                — Zdajesz sobie sprawę, która…

— Ja znowu ją widzę, Yuryia! — Trzęsący się głos przyjaciółki spowodował, że dziewczyna od razu oprzytomniała ze złość.

— Meg? — Zacisnęła mocniej telefon. — Co się dzieje?!

Zapadła cisza w słuchawce i Makoto poczuła ukłucie niepokoju. Już kiedyś działo się to samo. Kiedy ich sąsiadka, mała Elsie, zginęła brutalnie zadźgana nożem.

— Ta Francuzka... — głos czerwonowłosej łamał się coraz bardziej — ona... ćpa … ona... ćpa..

Ciemne oczy dziewczyny rozszerzyły się. Właśnie zrozumiała. Jej przyjaciółka właśnie wpadła w ten sam stan, który miała dawno temu. Ciąganie po policji, zeznawanie w sądzie i spotkanie z zabójcą dziewczynki w cztery oczy bardzo odbiły się na psychice nastolatki.

— Jesteś sama? — Starała się wysilić na najbardziej spokojny ton.

Kolejna cisza w słuchawce utwierdziła jedynie w przekonaniu, że jej obawy były słuszne.

— Gdzie jesteś? — Nie dawała za wygraną próbując nie przerwać połączenia z Osaką. W duchu modliła się, by nie wyjechała zaraz z jakąś denną ciekawostką.

— W parku pod fontanną. — Rozejrzała się dookoła. — Wiedziałaś o tym, że przeciętnie każdego roku trzydzieści trzy procent kochanków odnosi obrażenia podczas seksu?

Makoto nie wiedziała czy ma się śmiać, czy płakać. Jej reakcje obronne czasami przerażały ją samą. Niewiele myśląc, włączyła tryb głośnomówiący. Starała się ciągnąć monolog z koleżanką i jednocześnie wystukując jak najciszej sms’a, by ona tego nie usłyszała.

Yuryia: Alexy, gdzie macie park z jakąś fontanną w swoim mieście?

_________________________

Czerwonowłosa siedziała na niewygodnym krześle. Obie dłonie ulokowała na polikach. Zdecydowanie w jej głowie gnało za dużo myśli. Zapłakana Blanck w połączeniu z widokiem dziewczyny wbijającej sobie igłę w żyłę powodował, że Osaka coraz mocniej zaciskała zęby.

Elsie była taka malutka, a ona zawsze chciała mieć młodsze rodzeństwo. Kiedy zaczęła spotykać się z jednym z przyjaciół ze swojej klasy, a zarazem sąsiadem – Stevem Presem – uśmiechała się szeroko przychodząc do ich domu. Blondynka była jego pięcioletnią siostrzyczką kochającą zbierać naklejki z psami.

— Dziękuje! — Jej delikatny, dziecięcy uśmiech roznosił się po całym mieszkaniu. Zawsze była radosna, gdy Megami wręczała małe prezenty.

Rodzice jej chłopaka byli bardzo szczęśliwi, że ich jedyny syn trafił na tak miłą dziewczynę jaką była Osaka. Kiedy tylko potrzebowali pomocy w opiece nad Elsie, ona nigdy nie odmawiała i razem ze swoją przyjaciółką zajmowały się małą jak najlepiej potrafiły. Aż do tego dnia.

Czerwonowłosa jak zwykle ślęczała nad szkicownikiem pijąc lemoniadę. Dzisiaj starszej pani Lindy nie było w domu, bo każdego tygodnia w ten dzień chodziła na partyjkę brydża do koleżanek. Stercząc nad kartkami już dobre parę godzin postanowiła rozciągnąć trochę nogi i zejść na dół, aby zjeść jakiś przysmak z lodówki.

Schodziła po dwa stopnie rozmyślając nad ostatnimi wydarzeniami. Steve zaczął się dziwnie zachowywać, pewnie znowu ćpał. Próbowała mu przemówić do rozumu wiele razy szukając pomocy u brata, Yuryi, a także jego własnych rodziców.

— Elsie… — Spuściła głowę.

Jej mała, przyszywana siostrzyczka przeżywała to najgorzej. Pres podczas swojego narkotycznego stanu był wobec niej agresywny i dopiero ingerencje osób trzecich sprowadzały go na ziemię. Osaka w pewnym momencie nie wytrzymała i zerwała z nim na oczach szkoły.

Jednak obiecała jego rodzicom, że jeśli kiedykolwiek będą potrzebowali pomocy, zawsze mogli się do niej i Tomas’a zwrócić. Kochała ich jak swoich, którymi nie mogła nacieszyć się zbyt długo.

Usłyszała lekkie stukanie w drzwi i cichy szloch. Zdziwiona zatrzymała się w wejściu do kuchni i odwróciła głowę. Szloch nasilał się coraz głośniej, więc Megami ruszyła w tamtą stronę.

— Siostrzyczko… Otwórz. — Rozpoznała głos małej blondynki i szybko otworzyła drzwi.

To, co widziała z pewnością zapamięta do końca życia. Jeszcze dotąd zdarzało jej się obudzić w nocy z szybko bijącym sercem. Przed nią stała Elsie. Resztkami sił utrzymywała się na wątłych nóżkach. Krwawiła z wielu miejsc. Mimo grymasu silnego bólu na twarzy, dzielnie ściskała w dłoni swojego rozprutego misia jakby on miał być jej ostatnią nadzieją. Łzy spływały po jej buzi mieszając się z posoką. Kolorowe, zszokowane oczy Osaki zatrzymały się na brzuszku okrytym jedynie cienką piżamką, z którego wystawał nóż kuchenny.

— On zabił mamusię i tatusia! — zawyła dziewczynka, kolejny raz wypluwając przy tym krew.

Możliwe, że w tym samym momencie opadła adrenalina, bo dziewczynka osunęła się na kolana. Upadłaby twarzą na ziemię, gdyby nie szybki chwyt nastolatki nie wierzącej dalej w to co widziała. Oczy drobnej blondyneczki zaczęły powoli nachodzić mgłą.

— Spokojnie, Elsie — zaczęła gorączkowo wystukiwać zakrwawioną dłonią numer na ekranie telefonu, dzwoniąc po karetkę — siostrzyczka zaraz ci pomoże!

Sygnał piszczał, a ona zdawała się, że trwał wiele godzin mimo, iż tak naprawdę mijały sekundy. Każda następna chwila przybliżała tę małą istotkę do śmierci! Gdy tylko usłyszała głos w słuchawce, dosłownie wykrzyczała wszystko do telefonu błagając o karetkę.

Krzyk dziewczyny spowodował, że sąsiedzi zaczęli wyglądać ze swoich okien. Widząc nastolatkę próbująca ratować dziewczynkę, zaczęli wybiegać z domów chcąc także jakoś pomóc.

— Siostrzyczko, zimno mi… — Elsie wtuliła się mocniej w swoją przyszywaną krewną.

— Będzie dobrze. — Głaskała ją delikatnie po głowie nie spuszczając jej z oczu. — Wytrzymaj jeszcze troszkę, dobrze, Elsie?

— Zawsze będziesz moją siostrzyczką, prawda? — Mała rączka wyciągnęła się w stronę Osaki.

— Oczywiście. — Uśmiechnęła się lekko nie chcąc pokazywać małej, jak bardzo się bała. Przyciągnęła wątłą dłoń, by mogła ją uścisnąć.

Chwilę jeszcze widziała, jak dziewczynka uśmiechnęła się niemrawo, po czym ostatni błysk w jej oczach zniknął, a mała rączka opadła głucho na ziemię. Megami, czując łzy płynące po jej policzkach, modliła się o karetkę, która jak na złość nie przybywała.

Nie martwiła się tym, że zabójca wyjdzie z domu. Nie martwiła się tym tłumem ludzi zbierającym się przy niej, ani syreną policyjną, która rozległa się od strony ulicy. Dziewczyna poczuła, jak ktoś delikatnie wziął ją za rękę, odciągając od małego ciałka.

Widziała paru sanitariusz klęczących przy Elsie. Kręcili bezradnie głowami, wiedziała co to oznacza. Przytulająca ją z boku przyjaciółka zaciskała na jej ramieniu swoją dłoń. Ona także płakała. Jak to możliwe, by takie wspaniałe dziecko, które jeszcze wczoraj szczęśliwie biegało po ulicy, leżało teraz bez życia na ziemi?

— Meg, chodźmy stąd. — Mimo łez Japonka starała się odciągnąć współlokatorkę z miejsca zdarzenia. Krew zasychała już na rękach dziewczyny, która stała jak słup soli i patrzyła, jak małą blondynkę włożyli do czarnego worka, po czym zasunęli go.

Wtedy każdy zobaczył jak drzwi Presów otworzyły się z hukiem, a w kajdankach wyprowadzono Steve’go. Od razu było widać, że chłopak znowu był w amoku.

— Zabił mamę i tatusia — Megami cicho wypowiedziała słowa, które jeszcze niedawno wypłynęły spomiędzy bladych ust dziecka. Wyrwała się czarnowłosej i pobiegła w stronę domu.

Nie mogła w to uwierzyć. Nawet nie chciała przyjąć do wiadomości, że ludzie, będący dla niej jak rodzina, mogli zginąć z rąk własnego syna, któremu zależało tylko na kolejnej działce. Steve może i był narkomanem, ale nie skrzywdziłby najbliższych sobie osób.

Cztery ściany i bryzgająca wszędzie krew.

Otworzyła szybko oczy czując jak mocno biło jej serce. Musiała pomóc Alex. Nie wsparła swojego byłego chłopaka i przez to zniszczył sobie życie. Elsie by tego chciała. Wstała z miejsca, gotowa wrócić do szpitala.

Usłyszała wołanie i odwróciła do tyłu głowę. W jej stronę biegł Alexy. Postanowiła zachowywać się naturalnie. Grunt to udawać, że wszystko było w porządku. Udawać… Jest dobrze! Musiało być dobrze, bo ona tego pragnęła.

— Cześć, Alexy. — Uśmiechnęła się niemrawo.

— Czemu uciekłaś ? — Chłopak przekrzywił głowę, robiąc niezadowoloną minę. — Wołaliśmy cię, a ty wybiegłaś jak strzała ze szpitala.

— Musiałam — zawahała się, lecz zrozumiała, iż powinna zamknąć ten rozdział raz na zawsze — trochę pobyć sama. Wracajmy do Blanck.

Fioletowe oczy Space’a zaczęły przyglądać się jej bacznie. Yuryia wysłała mu dwa sms’y, z czego jeden go zaintrygował. Pierwszy był na błahy temat, lecz drugi brzmiał niepokojąco.

Yuryia: Trzeba ratować Alex. Mamy z Megami krew na rękach.

_________________________

Makoto odetchnęła z ulgą widząc pokrzepiającego sms’a od bliźniaka, w którym poinformował, że znalazł Osakę w parku i, o dziwo, zachowywała się normalnie. Otworzyła jedno piwo. Wypiła połowę duszkiem, po czym wierzchem dłoni otarła usta z resztek alkoholu. Dochodziła już trzecia w nocy, a o tamtej dziewczynie ani widu ani słychu.

W pewnym momencie usłyszała dźwięk dochodzący z salonu, gdzie pozostawiła laptopa. Ruszyła w jego stronę, po drodze związując długie włosy gumką. Jak tylko Izaura wróci, urządzi jej takie piekło, że sam szatan się tego powstydzi.

— Znowu to hasło. — Znudzona wpisała je kolejny raz.

Pokazała się jej dobrze znana skrzynka mailowa, ale zobaczyła coś, co ją od razu poruszyło. Ostatnia wiadomość na skrzynce miała dość dziwnego nadawcę. ‘Lark’. Pewnie znowu jakiś chłopak z gry postanowił nawiązać kontakt.

Nie chciała dłużej czekać i otworzyła wiadomość. Zobaczyła link do jakiegoś filmiku i westchnęła niezadowolona. Co za idioci grali na Simsach, by wysyłać innym takie denne głupoty. Film załadował się do końca i odpaliła go.

Na początku było tylko nastawienie kamery, ale potem oczy dziewczyny otwierały się coraz szerzej. Widziała siebie i Megami wracające razem z zakupów. To miało miejsce dobre pół roku temu, nawet pamiętała zrzędzenie czerwonowłosej dotyczące ilości kupionego papieru toaletowego. Scena zniknęła, przez co pojawiła się kolejna. Japonka siedziała w swojej ulubionej kawiarni popijając kawę i obserwującą jakąś kobietę, która szła drugą stroną ulicy.

— Co jest? — Przysunęła się jeszcze bliżej monitora. Czuła, że serce biło jej coraz szybciej.

Na następnej scenie widziała studentów, o których niedawno było głośno z powodu ich morderstwa. Popijali zadowoleni piwo w znanym pubie niedaleko ich uczelni. Scena bardzo płynnie zmieniła się w kolejną. Zniesmaczony Space szedł koło swojego brata niosącego kilka siatek wypełnionych ciuchami. Chłopcy musieli być na wspólnych zakupach. Alexy podskakiwał wesoło jak małe dziecko, za to Armin kręcił niezadowolony nosem.

Makoto nie była pewna, ile już siedziała przed monitorem kręcąc niedowierzająco głową. Kastiel Raider właśnie stał na balkonie odpalając swojego papierosa. Zamyślony patrzył w górę wypuszczając dym, a jego pies skakał wesoło koło nóg właściciela. Na samym końcu zobaczyła swoją dziewczynę idącą ulicą. Uśmiechała się od ucha do ucha. Znowu była spita.

Obraz na chwilę się rozmazał, by za moment pojawić się z innej perspektywy. Dźwięk wydobywający się z głośników brzmiał jak śpiew ptaka. Sprzęt musiał zostać przełożony do drugiej ręki, bo nagranie się lekko zachwiało. Czarnowłosa poczuła jak jej serce stanęło, kiedy dostrzegła piękny złoty rewolwer wymierzony w stronę gotki.

Padł strzał i przez głowę dziewczyny przeszła kula rozwalając część głowy. Bezwładne ciało opadło na kolana. Z ręki wypadła butelka wódki i przetoczyła się po chodniku kilka metrów. Makoto wrzasnęła przed monitorem. Zaczęły sunąć napisy:

Słowik płacze… Słowik płacze.. I kiedy kolejny raz zapłacze?

Złapała za komórkę próbując dodzwonić się do Isaury, jednak telefon dalej był głuchy. Nie mając już nic do stracenia, wykręciła numer na policję. Żywiła nadzieję, że to wszystko było tylko niesmacznym żartem.

Ale jeśli ona nie odbiera, musiało stać się coś naprawdę złego.

_________________________

Mamy wtorek wieczór, a ja wstawiam rozdział. A dlaczego? Bo zapomniałam całkiem o sesji.. Tak właśnie o wielkiej syczącej sesji nad mą piękną głową, a ja jeszcze nic nie zrobiłam! * Jakby ktoś teraz widział moją twarz na pewno przypomniałby sobie obraz "krzyk" — Edwarda Munch'a

Więc będę musiała spiąć swoje cztery litery od jutra i zacząć tworzyć swoje bohomazy by móc jak człowiek zdać spokojnie dyplom we wrześniu * smutne jest życie studenta - graficznego jak nic *

Miałam całkiem zabawną przygodę z dzieckiem. Siedzę w autobusie i patrzę, a tam jakaś kobieta swojemu dziecku książkę pokazuje. Mały głodny wiedzy się w nią tak wgryzł, że biedna próbując mu ją wyrwać z paszczy prawie wyciągnęła dziecko z wózka. Co jak co widać mają one twarde zębiska jak piranie xD A druga to siedzę ze słuchawkami na uszach * nie lubię odgłosów tłoku wolę już słuchać wszystkiego co mam na playliście * i jakoś skończył mi się utwór. I nagle słyszę, że dziecko coś mówi mamie pokazując na mnie palcem cytując : „ Patrz mamo ta Pani wygląda jak moja laleczka!” I teraz pytanie czy ja mam to brać za obrazę czy za komplement?

A teraz, co do rozdziału Megami zawsze miała problem, by znaleźć swoją drugą połówkę i jak już coś znalazła skończyło się właśnie tak jak wyżej. W sumie na jej miejscu też nie wiem czy bym kogokolwiek jeszcze szukała — lub czy bym była, jako tako normalna jak ona o ile to można nazwać normalnością. Yuryia wcale nie ma lepiej, pierw problem z przyznaniem się do swojej orientacji, a teraz zabili jej nawet dziewczynę — biedna Gotka długo nie pożyła. Te dwie dziewczyny mogłyby mieć własny serial siedem nieszczęść :P

I tak o to jesteśmy na prawie końcówce sezonu, szybko ten czas leci, prawda?

Następny rozdział pojawi się normalnie w niedziele wieczorem jak uporam się z uczelnią by na wrzesień mi właściwie nic nie zostało.

A teraz dla mojego kochanego Bety — Panienki Kermit prezent!  Uprzedzam mój pierwszy Gif xD Więc mogą kolory trochę uciekać :P 

Także do niedzieli!