Rozdział 6 Znaczenie przyjazni

Przez park biegła Atena, szczekając przy tym wesoło. Tak, to było jedno z tych słonecznych popołudni, kiedy pies chciał się wreszcie wyszaleć. Ostatnie dni były także dla niej przytłaczające. Megami przez nawał obowiązków szkolnych, słowików oraz wczorajszego ryku rudowłosej nie miała czasu, by porządnie zająć się swoją najbliższą przyjaciółką.

Czerwonowłosa, ubrana w zwykłe dresy, truchtała obok swojego psa, chcąc dorównać mu kroku. Tak, jak obiecała, zaczęła trenować swoją kondycję, by móc cieszyć się z towarzyszką uczuciem wiatru we włosach podczas joggingu. Dotarły właśnie do fontanny, a zadowolona suczka od razu rzuciła się w stronę wody, pijąc ją jak szalona.

— Widzę, że ktoś tu zaczyna biegać. — Usłyszała i odłożyła butelkę, zerkając na nowoprzybyłego.

W jej kierunku szedł właśnie Kastiel z zadowolonym Demonem u boku. Zanim którekolwiek zareagowało, psy zadowolone ze swojego towarzystwa zaczęły gnać po trawie. Chociaż Atena miała ubaw widząc swojego ulubionego towarzysza zabaw.

Chłopak usiadł obok Osaki. Także i tym razem założył na siebie swoje ulubione skórzane odzienie wierzchnie.

— W tej kurtce wyglądasz jak alfons. — Zakręciła wodę, odstawiając butelkę. Zamknęła oczy i napawała się słońcem. Wydawało jej się, że właśnie ono wprawiało ją w radość, jednakże gdzieś w duchu czuła, iż w większej mierze cieszyła się dogryzaniem temu czerwonowłosemu debilowi.

— Jak zawsze jesteś urocza, Osaka. — Wyszczerzył w jej stronę swoje zęby, mrużąc przy tym złośliwie oczy. — A jak tam związek ze Space’ami? Zalegalizowaliście go już?

— Jeśli ty lubisz trójkąty, ja nie wnikam. — Zaczęła drapać się po głowie.

Zapadła cisza i dwójka nastolatków patrzyła na biegające po trawie psy. Milczenie mogło trwać chwilę, godzinę albo i dłużej. Żadne z nich nie potrzebowało rozmowy, po prostu siedzieli obok siebie i napawali się spokojem.

— Powinieneś przeprosić Strau. — Poprawiła uciekający z koka kosmyk, zdecydowanie takie wiązanie włosów nie nadawało się na dalekie dystanse.

— Za zrzucenie wiadra na Debrę? — Podniósł na nią zdziwiony wzrok. Mógł się wszystkiego spodziewać, ale nie Megami uczącej go kultury względem innych ludzi.

— Obydwoje dobrze wiemy, że Verona nie jest tak tępa, by zwalać wiadro pomyj na jakąś brązowowłosą wokalistkę. — Wstała z siedzenia, przyglądając się biegającym dzieciom. — Do tego na dość marną wokalistkę. A aktorka z niej jeszcze gorsza.

— Co cię gryzie, Osaka? — Żyłka na czole chłopaka zaczęła niebezpiecznie pulsować.

— Robisz z siebie debila, Raider. — Odwróciła się w jego stronę, przez co mógł przyjrzeć się jej twarzy.

— Ty masz brązowe oczy? — Zdziwiony dopiero teraz zobaczył prawdziwy kolor tęczówek dziewczyny, która od razu mruknęła coś pod nosem. Przeszukiwała kieszenie w poszukiwaniu swojego opakowania z soczewkami.

— Nie odwracaj kota ogonem. — Nie zważając na obecność chłopaka, zaczęła nakładać szkła kontaktowe. Kastiel skrzywił się lekko z niesmakiem. — Cliver powiedział ci całą prawdę łącznie z sucharem, a ty dalej robisz z siebie debila. Nie wiem, może Debra powinna wsadzić w twoją dupę gitarę, byś zrozumiał swój błąd?

Raider zacisnął pięści i podniósł się z siedzenia. Nie, to już zbyt wiele. Dziewczyna ewidentnie zaczynała z niego drwić na środku parku. Rozejrzał się wściekle po drodze. Nikogo nie było i mógłby spokojnie utopić ją w pobliskiej fontannie.

— To moja szansa na wybicie się.

— Pierdolenie. — Wzięła swoją wodę do ręki i ruszyła przed siebie.

— Co ty możesz wiedzieć o sławie będąc zwykłą smarkulą?!

Megami zatrzymała się w połowie drogi i chłopak poczuł ciężką atmosferę pomiędzy nimi. Osaka odwróciła głowę, rzucając wyzywające spojrzenie w jego stronę. Wszystkie wspomnienia związane z jej bratem powróciły ze zdwojoną siłą.

Sama w urodziny, sama w pierwszy dzień nowej szkoły, sama na rozdaniu dyplomów. Wszędzie była tak naprawdę sama. Nie cieszyła się czasem z bliską jej osobą. Ten, który powinien zawsze przy niej być i ją motywować do działania, był w tym małym szklanym pierdolonym pudle, ciesząc się jak głupi do sera przed publicznością.

— Sława to najgorsza rzecz na świecie. — Zacisnęła mocniej pięści, czując, jak zaczynała drżeć. Nie mogła się rozkleić. Nie przy tym chamie. — Myślałam, że widząc moją sytuację z bratem coś zrozumiałeś. Widać gówno wiesz i gówno rozumiesz.

Odwróciła się na pięcie. Zawołała swoją suczkę i ruszyła biegiem przed siebie, zostawiając zdziwionego Kastiela nieopodal fontanny z własnymi myślami.

Czy ja na pewno robię dobrze?

________________________

Kentin patrzył właśnie na jedną z uliczek. Kilkakrotnie przeczytał adres. Tak, to z pewnością tutaj. Podszedł do drzwi, wziął większy oddech i zaczął pukać. Usłyszał ciche tupanie, a chwilę później przed nim stanęła blondwłosa kobieta z szerokim uśmiechem na twarzy.

— Kolega Megami, tak? — Jej dźwięczny głos odbił się w jego głowie. Zdecydowanie nie pasowała ani trochę na matkę tej złośliwej zołzy.

Jedyne, co udało mu się wydusić, to ciche mruknięcie oraz kiwnięcie głową. Richardson wpuściła go do środka i zaprowadziła po schodach na górę. Dom jak dom, niczym się nie różnił od innych. Zatrzymał się na moment przy zdjęciu mężczyzny w wojskowym stroju. Za chwilę jednak ruszył widząc zniecierpliwione spojrzenie przyszywanej ciotki Osaki. Nim się obejrzał, siedział w pokoju nastolatki pomiędzy bliźniakami. Alex właśnie przeglądała ze znudzeniem kolejną książkę o modzie mrucząc pod nosem: ‘te nowe ciuchy są passe’.

Nataniel obserwował szkice Megami. Niedowierzał, że ktoś miał tyle pomysłów i żadnego nie wykorzystywał w szkole. Mogła zapisać się na kółko plastyczne, ale zamiast tego dziewczyna uczęszczała na zajęcia z koszykówki. Jeszcze zrozumiałby, gdyby robiła tam coś pożytecznego, ale ona najczęściej opierdalała się leżąc na ławce.

— Ona ma tutaj coś bardziej kobiecego? — Wściekła Rozalia przerzucała szafę Osaki, modląc się o chociaż jedną koktajlową sukienkę. Musi ją kiedyś wysłać do Leo na zakupy.

Ubawiony Space także podszedł do mebla i zaczął grzebać z dziewczyną w ciuszkach.

— Nie wiem, czy powinniście szperać w jej rzeczach bez pozwolenia. — Verona delikatnie jeździła ręką po szklance.

Cliver z zainteresowaniem oglądał notatnik koleżanki. Nigdy nie pytał jej, co w nim zapisywała. Zawsze myślał, że to tylko postacie z komiksów, ale o dziwo widział tam teksty. Więc albo Megami była dzieckiem wielu talentów, albo czasami cierpiała z powodu nudy. Obiecał sobie, że zaraz po jej powrocie spróbuje pociągnąć ten temat.

Alexy właśnie złapał za jakiś czarny, koronkowy fatałaszek, ciesząc się, że może to sukienka jakiej poszukiwali i pociągnął za materiał. Jakie było zdziwienie całej grupy, gdy chłopak wyciągnął seksowną, kusą piżamkę, jakby żywcem wyciętą z magazynu dla panów.

W tej samej chwili do pokoju weszła Megami ze swoim owczarkiem przy nodze. Zatrzymała się przy framudze, kiedy dostrzegła rzecz, którą trzymał jej przyjaciel.

— Space, co ty masz w swoich rękach?

Przerażony Alexy od razu odrzucił ciuch w stronę Mind, która niewiele myśląc wrzuciła go z powrotem do szafy. Zamknęła drzwi z hukiem, udając, że sytuacja sprzed chwili w ogóle się nie wydarzyła. Armin jako jedyny nie zwracał uwagi na poczynania znajomych i grał na swoim PSP.

— Nie wierzę — wszystkie spojrzenia padły na niego — czemu ten boss cały czas mnie zabija!?

Właśnie w tym momencie Osaka mogła stwierdzić, że utkwiła w gównie po uszy. W jej domu panoszyła się cała dziczyzna i grzebała w szafach. Na domiar złego w szkole rządziła się jakaś brązowowłosa lafirynda. A zwieńczenie kryzysowej sytuacji stanowił jeden ze Space’ów, który martwił się o pierdolonego bossa zamiast wymyślać plan, aby zatrzymać niebezpieczną spiralę zdarzeń.

Westchnęła, czując, że teraz to już musiała się napić. Minęła wszystkich w ciszy i złapała za swoją szklankę. Już po chwili napełniła ją alkoholem, po czym usiadła na obrotowym krześle, a nogi położyła na biurku.

— Czemu zawdzięczam waszą wizytę w mojej oazie spokoju? — Pociągnęła spory łyk, by poczuć przyjemne piecznie w gardle. Tak, tego jej było trzeba po dniu pełnym wrażeń.

Cała grupa spojrzała po sobie, nie wiedząc, od czego zacząć. Siedząc razem w bibliotece postanowili stworzyć plan, który chcieli wcielić w życie i do tego potrzebowali właśnie Megami. Czerwonowłosa jako jedyna nie stała po żadnej ze stron będąc na wszystko obojętną.

Rozalia podeszła do niej, czując, że to ona musiała pociągnąć za sznurki. Złapała za podłokietniki krzesła i odkręciła dziewczynę w stronę zgromadzonych. Osaka skrzywiła się nieznacznie. Zdecydowanie zbyt dużo ludzi w jednym miejscu. Ograniczali jej przestrzeń osobistą. Jej azyl.

— Potrzebujemy twojej pomocy, Meg . — Kolorowe oczy spojrzały na białowłosą z wyraźnym zdziwieniem. Co mogło siedzieć w głowie takiej nastolatki?

— A konkretnie? — Musiała silić się na uprzejmy ton, by nie uderzać głową o biurko. Czemu jej życie musiało być takie zjebane od samego początku? Co ona zrobiła, że los tak się nad nią pastwił? Trzeba było spierdalać na Madagaskar, kiedy była ku temu okazja. Zdążyłaby już założyć fermę pingwinów, a w ramach relaksu hodowałaby pomarańcze.

— Wiesz, Kastiel… On cię lubi — złote oczy patrzyły na nią w zamyśleniu — pomyślałam, że ty możesz przemówić mu do rozsądku.

— Odpada. — Skrzyżowała dłonie. — Z debilem nie będę pertraktować. Jak chce dostać po piździe, to jego sprawa. Pierdolony Queen się znalazł.

Wszyscy wlepili wzrok w czerwonowłosą, jakby właśnie mówiła najgorsze oszczerstwa tygodnia. Co jak co, ale dziewczyna umiała głośno oraz wyraźnie wyrazić opinię na czyiś temat.

________________________

Blanck przekrzywiała głowę widząc idącą przez korytarz czerwonowłosą w dość wulgarnym stroju nawet jak na nią. Wczorajszego wieczoru Osaka trochę popiła i dzisiaj miała większego kaca niż zwykle. Porównywanie Raidera do jej brata było tak przykre, że nie mogła się powstrzymać, by nie wypić całych zapasów alkoholu z pokoju.

A jako, że z rana była w tak chujowym stanie, jedynie zdołała złapać jakiś gorset, który wyeksponował duży biust, zdecydowanie zbyt krótką miniówę oraz pończochy w kotki. Tak, dzisiaj zdecydowanie musiała wyglądać naprawdę jak prawdziwa rura z rogu.

Ziewała co chwilę, modląc się do Boga o chociaż łyk Coca—Coli. Mały, pieprzony łyczek; niczego więcej nie chciała! Chyba, że ktoś zaproponowałby jej wiśniówkę, tym także nie pogardziłaby.

— Mon dieu! Megami, jak ty wyglądasz?! — Blanck przyłożyła dłoń do ust nie wierząc, że ktoś mógł tak się ubrać do szkoły.

— Wyglądam tak, jak się czuję. — Stanęła przy niej, krzyżując ręce pod biustem, przez co jej piersi jeszcze bardziej się uwydatniały. — Czyli chu-jo-wo!

Fioletowowłosa dalej kręciła z niedowierzaniem głową. Osaka zawsze przeklinała, ale w porównaniu z dzisiejszą prezencją wcześniej przypominała przytulnego baranka. Jeżeli dyrektorka ją zobaczy, to jak nic odeśle do domu bądź dostanie zawału.

Czerwonowłosa minęła ją bez słowa, ruszając w stronę piwnicy. Zgodziła się być w planie dziewczyn, ale na swoich zasadach. Nie będzie ubierała się jak na pieprzoną randkę ze Starem! Tak, tylko on mógł mieć tak pojebaną wyobraźnię, by kazać dziewczynie założyć jakąś koktajlową sukienkę. Czy faceci naprawdę myślą, że kobiety dalej czekają w wieży, aż oni je wyciągną?

— Ale tu jest syf. — Spojrzała na keyboard, który stał w rogu pokoju. Musiał należeć do któregoś z chłopców. Usiadła przy nim i rozciągnęła dłonie. — No to jedziem!

Położyła kartkę z tekstem na sprzęcie i zaczęła powoli wystukiwać pierwsze nuty. Lubiła oddawać się spokojnym melodiom, od razu przypominały jej się pierwsze dzieła, których teraz z dumą używał Tomas. Obydwoje kochali pisać, by później we dwójkę móc śpiewać przy stole, bawiąc babcię. Pewnie staruszka teraz przewracała się w grobie, widząc, co wyczyniały jej ukochane wnuczęta.

Nim się obejrzała, skończyła nagrywać demo z muzyką i głosem. Miała już podejść do radia i wyciągnąć płytę. Jeśli managerowi naprawdę się to spodoba, nie tylko tamta brązowa pizda będzie w dupie, ale także ona. Ale czego się nie robiło, by pomóc innym?

— Kto by pomyślał, że umiesz robić coś innego niż przyglądanie się mi z daleka. — Odwróciła zdziwiona głowę. Dostrzegła kierującą się w jej stronę brunetkę.

— Szukasz tu czegoś, Debra? — Ostatnie słowo wypowiedziała z prawdziwą zajadliwością. Tak, miała kaca. Była wkurwiona i do tego jakaś małpa na drucie myślała, że pokona ją – osobę, która przeżyła więcej, niż jej mała pizda widziała w całym życiu.

Dziewczyna podeszła do niej blisko, przez co prawie dotknęły się biustami. Wyciągnęła rękę w stronę czerwonowłosej w oskarżycielskim geście.

Osaka plasnęła ją w dłoń, nawet nie przejmując się reakcją nastolatki. Najwyżej da jej po mordzie. Gorsze rzeczy robiła w szkole, a akurat nie lubiła tej suki bardziej niż Amber. Tamta tępa dzida miała chociaż krztę honoru, by nie zawracać dupy innym ludziom, kiedy oni sobie tego naprawdę nie życzyli.

— Czego ty tak naprawdę chcesz, cycata? — Mina brązowowłosej wcale się nie zmieniła. — Pragniesz, bym urządziła ci piekło na ziemi?

W tym momencie czerwonowłosa pojawiła się przy niej mrużąc groźnie oczy, przez co wokalistka pierwszy raz poczuła, jak jej ciało przechodziły nieprzyjemne dreszcze.

— Piekło? Nie schlebiaj sobie! Odkąd jestem w tym popieprzonym mieście, spotykają mnie takie rzeczy, że twoje piekło, to co najwyżej może mi pomalować paznokcie! — Stuknęła ją oskarżycielsko palcem. — Jeżeli chcesz się pobawić ludźmi, to sobie, kurwa, w Simsy zagraj!

Opuściła rękę i odwróciła się z zamiarem wyciągnięcia płyty. Niestety kochane radyjko postanowiło nie iść na rękę nastolatce i zamierzało zeżreć jej dzieło sztuki. Zaczęła się z nim szarpać, nieświadomie włączając radiowęzeł nie tylko w szkole, ale też poza obrębem placówki. Można rzec, że Megami miała więcej szczęścia niż rozumu.

Wkurzona Swane oparła ręce na biodrach i mierzyła ją brutalnym spojrzeniem.

— Usłyszałaś całą prawdę?

— A wsadził ci ktoś kiedyś gitarę w dupę ? To, że Nataniel to tchórzliwa cipa, to już nie mój zasrany interes, ale wiesz co, Swane?

Wstała, kręcąc płytą w dłoni, a niebieskie oczy bacznie obserwowały jej każdy ruch. Ta dziewczyna nie była normalna. Ona jej groziła. Umiała manipulować ludźmi, a ona groziła jej wsadzeniem gitary w tyłek. Dziwna pogróżka, ale widząc coraz wścieklejsze spojrzenie skacowanej dziewczyny, mogła być skłonna uwierzyć w taką wersję wydarzeń.

— Jak będziesz taka urocza i wyśpiewasz całą prawdę — dotknęła z uśmieszkiem mikrofonu Lysandra — to może nie skończysz na mojej czarnej liście. Kastiel może i jest skończonym złamasem, ale sprzątał ze mną salę od matmy. To łączy ludzi bardziej niż kredyt hipoteczny.

Jeśli ktoś wierzył w głupotę ludzką, to właśnie miał okazję zobaczyć jej zmaterializowaną formę. Nieświadoma wokalistka zaczęła opowiadać wszystko zdziwionej Megami, której brew podnosiła się coraz wyżej. Jeżeli to, co teraz słyszała było prawdą, poważnie spojrzy na całą sytuację z innej perspektywy. Verona musiała naprawdę oszczędzić szczegółów.

Chyba pierwszy raz od dobrego roku miała ochotę przyjebać tej lafiryndzie, stojącej przed nią, gitarą. Obiecała bratu, że nie będzie już mieszać się w żadne kłopoty szkolne, ale, do kurwy jasnej, słuchając takich rzeczy i widząc jej ironiczny uśmieszek nikt normalny nie wystałby spokojnie.

— Ja cię zajebię! — Po skończonej opowieści zszokowana Debra zobaczyła dziewczynę trzymającą elektryczną gitarę już w powietrzu

Kto wie jakby się skończyło to starcie dla wokalistki, gdyby nie zleciała się cała szkoła, łącznie z nauczycielami, na dół tuż po tym, jak usłyszeli przez radiowęzeł całą historię. Bliźniacy złapali wściekłą Osakę, próbując wyrwać jej instrument z rąk. Za to przerażona Swane właśnie zrozumiała, że wlazła na minę i zniszczyła swoje dobre imię.

Nie wiem czemu chroniłam tego czerwonowłosego kretyna. Chyba miałabym problem siedząc sama w ławce bez możliwości oglądania tego kpiącego uśmieszku kierowanego w moją stronę.

________________________

Raider leżał w łóżku patrząc w sufit. To już był trzeci dzień, gdy usłyszał tę pieprzoną historię przez radiowęzeł. Zrąbał wszystko całkowicie. Dojechał biednej Straus, nienawidził tyle czasu Star’a tak naprawdę za nic i chłopak dzielnie to znosił. Tchórzliwy kutafon! A na koniec powiedział dużo przykrych słów Osace, która naprawdę chciała ratować jego dupę.

Wstał z łóżka i przeciągnął się. Jego pies leżał na stercie rzeczy do prania wyraźnie zadowolony z takiego obrotu sprawy. Powinien mu wreszcie kupić jakieś łóżko, bo jego pralka nie zniesie więcej futra w środku. Mieszkanie samemu miało jakieś zalety, ale sprzątać nie było komu.

Usłyszał dzwonek w przedpokoju i zdziwiony ruszył w tamtą stronę.

— Jehowych nie wpuszczam. — Otworzył na całą szerokość drzwi i zamarł.

Na zewnątrz stała Megami, lustrując go od góry do dołu. Po cholerę ta małpa tu jeszcze przyszła?! Zrobił z siebie debila przed całą szkołą, a ona ochroniła mu dupę. Litości to on nie chciał.

— Spoko, o Bogu rozmawiać nie musimy. — Przekręciła głowę, posyłając mu ironiczny uśmieszek. — Nie muszę powiadamiać greenpeacu, że zdechł nam słoń. Bardzo dobrze.

Minęła go w drzwiach i weszła do domu. Westchnął wściekły zamykając drewniane skrzydło. W duchu cieszył się z widoku dziewczyny, która zachowywała się jakby nic nie działo się przez ostatni czas. Mijała wszędobylski burdel niczym zawodowiec.

— Masz tu takie getto — mówiła, prąc do przodu — że świnia by się tu zgubiła.

— Pilnuj swojego, gówniaro.

Weszła do salonu i rozsiadła się na kanapie. Zadowolony Demon siedział kawałek dalej podgryzając już przysmak, który mu przyniosła. Czemu ta baba potrafiła nawet jego psa przekabacić na swoją stronę?

— Czysta czy Whisky? — Otworzył szerzej oczy, widząc, jak Megami wyciągała dwie butelki alkoholu i kładła je na stole. — Jak mamy zapijać smutki, to na całego!

Mina Kastiela wahała się pomiędzy ‘kto takiemu dziecku sprzedaje alkohol’ a ‘jeżeli chcesz mnie upić jak Space’a, to na to nie licz’. Wyciągnął dwie szklanki z szafki i usiadł obok niej na kanapie zakładając ręce za siebie. Uśmiechnięta kolorowooka, jakby była u siebie, nalała mu whisky, po czym oparła się obok niego na kanapie trzymając w dłoni swój ulubiony alkohol.

— Osaka, ja...

— Udajmy, że nie było tematu, Raider — Upiła łyk, patrząc na niego kątem oka. — Tylko zjaw się łaskawie jutro w szkole. Bo jak cię wyjebią, nie będzie miał kto mnie wkurwiać.

Chłopak uśmiechnął się na te słowa. Mimo, że nie zostały zbyt miło ułożone, było widać ich ukryty przekaz. Nieświadomie zaczął lubić tę czerwoną zołzę, która tak różniła się od Debry. Dosłownie wszystkim, poczynając od miseczki.

Odruchowo spojrzał w dół na jej klatkę piersiową, która, w porównaniu do ostatniego dnia w szkole, była zakryta cienkim materiałem.

— Mówiłaś, że wyglądałem jak alfons — ułożył swoje usta w złośliwym uśmiechu — za to ty ostatnio byłaś w szkole ubrana jak dziwka.

— To świetnie się składa, Raider. — Spojrzała w jego stronę. — Może założymy razem burdel?

Chyba właśnie zaczęłam lubić tego złamasa…

________________________

I tak o to zakończyliśmy pierwszy Sezon zwany  ‘Nowa szkoła’  jeeee!

Mamy tak piękny wtorkowy poranek, a Rai siedzi w domu pracując zdalnie ^^” Ale chociaż ma przy sobie swój ukochany wiatraczek *mmm Love U!*

Wczoraj postanowiłam zadbać o forme i pojechałam z grupką na rowery, tylko my mogliśmy być tak szaleni by jechać prosto w burze i się później jeszcze dziwić ‘ale dlaczego my tacy mokrzy?!’ Na pocieszenie mówiłam, że jak nas piorun trzaśnie może zyskamy jakieś super moce xD * nadzieja matką głupich, ale matkę trzeba kochać!*

*

Tak Wam powiem, że pisząc ten rozdział słuchałam twórczości Chylińskiej * zwłaszcza Winnej i gorącej prośby* U mnie właściwie każdy rozdział jest pisany przy jakiejś muzyce xD Cieszę się niezmiernie, że tak się Wam podoba historia nieszczęśliwej Osaki, która powoli uczy się żyć wśród ludzi próbując nie dostać załamania nerwowego.

To jest moja pierwsza postać, która ma w sobie coś innego niż tylko łagodną naturę i pierwsza, która właściwie w każdym rozdziale pije :P Ale mimo wszystko każda z nich ma podobne cechy co jest zabawne.

Was też tak kurde owady gryzą? Bo mnie przed wczoraj tak jakiś załatwił, że prawie mam drugą stopę i aż mi taka soczewica płynie masakra jakaś -_-

Ale żem się rozpisała O_o” A więc do niedzieli i rozpoczniemy drugi sezon zwany ‘ Ćwierkające wiadomości ‘

• Co się tam ciekawego wydarzy?
• Czy Megami znajdzie ‘słowika’?
• I co najważniejsze czy zacznie wreszcie coś szkicować zamiast tylko pić?

Tak więc do niedzieli i wszystkim życzę udanego tygodnia! PINGWINKI POWER!

Nie wiem dlaczego, ale ten gif strasznie mnie przypomina jak czekam na nowego Servampa xD Czasami mam wrażenie, że ten ptak to ja. Też mam takie dziwne ADHD:

To jest takie typowe: OMG! OMG! Będę czytać! OMG Czekolada! OMG KAMIKADZE!