Prolog

            Była okropna deszczowa pogoda za oknem i krople uderzały niemiłosiernie w okno. Na łóżku leżała wyciągnięta nastolatka z wbitą głową w poduszkę. Rzucała różnorakie przekleństwa trzymając w dłoni telefon i nieświadomie ściskając go coraz mocniej.

“ Cześć Siostrzyczko!  Niestety moja trasa koncertowa się wydłuży i będziesz musiała zamieszkać z przyjaciółką naszej mamy. Zobaczysz nowa szkoła nowi ludzie to super sprawa! Całuje Tomas “

Z ust dziewczyny kolejny raz wydobył się wściekły pisk zduszany przez poduszkę. On doskonale wiedział, że ona nienawidzi być nowa. A kolejny raz każe jej przez to przechodzić, kolejny i kolejny. Czuła się jak niechciane zwierzę wkoło wywalane w różne strony.

Kiedy on wraca kolejny raz ją gdzieś zabiera paląc za nią kolejne mosty. Od dawna dziewczyna przestała przyjaźnic się z kimkolwiek woli być sama. Ona i jej komiksy. Długie czerwone włosy, jedno oko czerwone drugie złote, by nie nosić okularów zakłada soczewki, których kolor nie raz zniesmacza ludzi na ulicy. Ale czego się spodziewać po siostrze jednego z rockmanów!

Szerokie biodra i duże piersi idealnie się zgrywały z jej wysoką sylwetką. W końcu miała słowiańskie korzenie, gdyby nie ciągle farbowania włosów to może i one były by żywsze mając swój zwykły czekoladowy kolor.

— Cóż za kretyn..

Megami Osaka właśnie w tym momencie była na skraju wyczerpania nerwowego. Znowu to samo. Nowi ludzie, nowe miejsce, a już zdążyła się tutaj zadomowić. Spojrzała smutno na drzwi, za którymi była jej współlokatorka smażąca kolejną partie naleśników.

Yuryia Makoto, jako jedyna rozumiała rozterki swojej przyjaciółki, właściwie to ona, jako jedyna trzymała z nią kontakt po tych wiecznych wyprowadzkach. W sumie od początku narzucała się Osace tłumacząc się głupim powtarzaniem “ trzeba mieć, komu się wypłakać w ramię.”

Dziewczyna była jej mimo wszystko wdzięczna, że ta, jako jedna z nie licznych została przy niej pomimo tego jak sama uważała parszywego charakteru. To ona oceniała jej postacie z komiksów i fabułę, która tworzyła. To ona była przy niej, gdy jej brat wyjeżdżał w dupu zostawiając ją w aktualnym miejscu z kimś do opieki nad nią.

Ostatnim razem to Makoto zgodziła się mieszkać z nią w Tokio, bo szczęśliwym trafem wylądowały w tym samym miejscu w tym samym mieście. Na początku Megami odnosiła się do tego niechętnie, ale później zaczęło jej się podobać mieszkanie z głośna lokatorką.

— Ten gnojek znowu wszystko pieprzy..

Yuryia wyglądała jak typowa japonka. Nizutka, drobniutka z ciemnymi oczami, które kryły się za jej wachlarzem rzęs. Wcale nie przypominała swojej przyjaciółki ze słowiańskimi korzeniami. Makoto także dzielnie strzegła sekretu dziewczyny na temat brata. Wbrew wszystkiemu Tomas nigdy nie przyznał się do tego, że ma siostrę dla samego jej dobra.

Obrońca uciśnionych się znalazł...

Rzuciła telefonem w kąt i niechętnie podniosła się z łóżka. Oplotła spojrzeniem pokój i kolejny raz westchnęła smutno. Nie będzie już widziała swojej małej oazy spokoju. Swojego szczęścia. W tym miejscu panował jeden wielki chaos. Porozwalane ołówki, pędzelki, pióra. Kartki latające w każdą stronę z rysunkami czy tekstami, które pisała. Tak była córeczką o wielu talentach jak jej brat. Jednak jak on postanowiła się poświęcić jednej rzeczy, ale nie rezygnując z innych.

Kuszona zapachem naleśników, które mogła usmażyć tylko ona ruszyła w jego stronę. Mijała pokój za pokojem kierując się do jedynego miejsca w mieszkaniu gdzie mogła aktualnie przebywać Yuryia. Bezszelestnie weszła do kuchni kierując się do krzesła.

Usiadła na nim kładąc nogi na stole, trochę odsuwając się do tyłu i zakładając ręce za głowę. Uwielbiała tak siadać dawało to odpoczynek jej kręgosłupowi. Makoto nie zdając sobie sprawy z gościa w kuchni nuciła zadowolona pod nosem tańcząc przy patelni.

— Makoooootoooo! — tak Megami często zwracała się po nazwisku do ludzi nie chcąc przywiązywać się do innych, chociaż w większej mierze nawiązywało to do jej złośliwości

Dziewczynie prawie wypadło naczynie słysząc głośniej swoje nazwisko i przerażona odwróciła głowę. Widząc zadowolona czerwonowłosą dziewczynę westchnęła załamująco.

— Megami nie rób tak więcej.. — mruknęła świadoma, że ona i tak nigdy jej nie posłucha

Usta przyjaciółki rozszerzyły się pokazując rząd białych równych zębów. Co by dałaby moc zostać tu dłużej. Ona, Yuryia, Tokio i góra narysowanych komiksów. Przeczesała ręką grzywkę i pokazała ręką miejsce dla Makoto, która westchnęła wiedząc, że musi to zrobić.

— Co tam? — przysunęła się tak blisko stołu, że jej piersi prawie zostały zgniecione przez niego

Uśmiech Osaki minął i wlepiła swoje spojrzenie w koleżankę siedząco na przeciwko siebie. Czarnowłosa dziewczyna przyglądała się jej tak samo czekając na to, co zaraz się dowie. Miała w głowie tysiące myśli: albo ma zastój weny lub brat. Jednak stawiałaby na jej niedorobionego brata, z braku weny na pewno by jej nie zaszczyciła swoim towarzystwem. Wtedy to prędzej ona do niej biegnie niż Megami.

Z jednej strony to właśnie to martwiło dziewczynę. Nigdy nie wiedziałeś, co w jej głowie siedzi, rzadko się zdarzałoby Osaka powiedziała coś wprost. Najczęściej to były półsłówka zaraz zamieniane na jakieś głupie zagadnienia albo podteksty.

— Wiedziałaś, że wśród pingwinów też się szerzy homoseksualizm?

Brew dziewczyny podniosła się wyżej. Spodziewała się jakiejś innej bajeczki, ale homoseksualnych pingwinów na pewno nie.

— Co Ci znowu chodzi po głowie Megami? — złapała za widelec by walczyć z naleśnikiem na swoim talerzu — homoseksualnymi pingwinami tego nie zasłonisz.

Westchnęła niezadowolona, u jej brata zawsze to przechodziło. Więc albo Tomas jest kretynem albo Makoto ewoluowała. Wolałaby te pierwszą opcję, która była bardzo wiarygodna. Odsunęła się nogą bardziej od stołu i krzesło niebezpieczne zatrzeszczało.

Musi jej powiedzieć i tak się dowie. Jak nie od niej to od jej powalonego brata, który przylatuje już pojutrze.

— Musisz poszukać kogoś do mieszkania..

Zapadła głucha cisza gdzie słychać było tylko tykanie zegara. Kolorowe oczy dziewczyny patrzyły w okno nie mogąc zwrócić się w stronę przyjaciółki. Yuryia poczuła ciężka gule w gardle nie mogąc przełknąć kęsa, który miała w buzi. Wysilając wszystkie mieśnie w swoim organie wreszcie przełknęła nieszczęsny kawałek jedzenia

— O czym ty mówisz Megami?!

Dziewczyna wstała z krzesła i stanęła przy oknie. Widząc jak zaczyna lać jeszcze bardziej odwróciła się w stronę koleżanki wcale nie zmieniając wyrazu twarzy.

— Tomas

Czarne oczy otworzyły się szeroko słysząc to imię. Wszystko jasne! Że też ten kretyn w tym swoim szale pomyślał, chociaż trochę o niej? Zawsze jego kariera i wygoda są na pierwszym miejscu. A siostra? Taki niewygodny dodatek. Kochał ją to jasne, ale jakąś chora miłością. Dopiero, co udało jej się półtorej roku temu wyciągnąć ją ze szponów przeprowadzek, a jej przygłupi brat znowu to robi raniąc ją kolejny raz.

— Kiedy? — tylko to zdążyła wymusić z siebie

— Po jutrze — niewzruszona twarz Osaki mówiła wszystko

Makoto wstała próbując ją przytulić by wesprzeć w tym wyborze, ale dziewczyna jedynie prychnęła mijając ją chcąc zostać sama. Ostatnie, co uchwyciła to pojedyńcze krople spadające na ziemię przy huku drzwi. Chciała rzucić się do jej pokoju jednak znając swoją współlokatorkę chciała zostać teraz sama.

A ona, jako jej przyjaciółka powinna to zaakceptować. Powinna? .. Musi. Uśmiechnęła się kolejny raz smutno i odwróciła się by zmyć naczynia po niedokończonej kolacji.

________________________

Megami stała cały czas oparta o drzwi ciężko oddychając, powinna wyjść i przeprosić dziewczynę za swoje zachowanie. Jednak nie miała na to odwagi. Głupia nawet przed nią nie potrafiła pokazać emocji, które w niej siedziały. Łzy kapały cały czas na podłogę robiąc coraz większą plamę. Nie spodziewała się, że tak się przywiąże nie do miejsca, a właśnie to tej niej.

Rękami szybko je otarła podchodząc do zawalonego biurka i jednym ruchem ręki zwaliła wszystko na ziemię. Usiadła otwierając laptopa by sprawdzić skrzynkę mailową, na której powinny być wszystkie wiadomości dotyczące jej nowego miejsca zamieszkania. Grat włączał się bardzo wolno, przez co Osaka przysiegała kolejny raz, że kupi sobie wreszcie stacjonarnkę.

Gdy wpisywała hasło zawahała się. Co jeśli jej głupi brat zapisał ją do szkoły dla sióstr zakonnych? Nie tego by nie zniosła. Już wystarczył jej godzinny maraton o pingwinach na Animal Planet. Wciskając guzik enter pojawiło się tysiące maili z reklamami, jak zwykle znowu nie spełniła swojej obietnicy ze sprzątaniem regularnie skrzynki, tak jak swojego pokoju.

Prychnęła niezadowolona szukając maila od Tomasa. Jak tylko zobaczyła nadawcę z podpisem BassKing uśmiechnęła się pod nosem. Mimo, że jej brat był starszy dalej podpisywał się głupimi nickami na skrzynkach. Jednym kliknięciem otworzyła prezentacje ze zdjęciami i opisem całego miasta.

— Co kurwa?

Jej wzrok spoczął na dużej poróżowiałej szkole z podpisem Słodki Amoris. Nie wierząc w to, co widzi parę razy zaczęła pocierać oczy prawie niszcząc przy tym nieszczęsne soczewki. Jednak nazwa budynku wcale się nie zmieniła.

Wolałabym już szkołę sióstr... Pingwinki wracajcie...

Usłyszała za sobą lekkie pociągnięcie klamki i szybkim ruchem zamknęła laptopa słysząc lekki trzask, jak nic kawałek monitora właśnie się rozpadł. Przez drzwi zaglądała jej współlokatorka z wyraźnie przybitą miną.

— Coś nie tak Megami? Krzyczałaś

Pomrugała parę razy zdezorientowana. Myślała, że mówiła ciszej. Westchnęła niechętnie i pokazała dłonią dziewczynie by usiadła, co ona chętnie zrobiła. Pewnie gdyby była psem teraz zaczęłaby machać ogonem. W sumie jak się przeprowadzi to może sprawi sobie małego uroczego pieska. Chociaż trochę zastąpi pustkę po przyjaciółce.

— Nie nic — utkwiła spojrzenie w koleżance podpierając podbródek — chciałam Cię przeprosić za wiesz...

Nie lubiła wyrażać uczuć. Wołała jak sobie wszystko płynie powoli. Opieprzyla kogoś to niech to się rozejdzie po kościach. Nie lubi kogoś da mu w gębę i każde niech idzie w swoją stronę. Teraz też wołała nie przepraszać - po prostu udawać, że nic się nie stało.

Właściwie to będzie jej brakować Yuryi bardziej niż się jej wydawało. Jej wiecznie płaczliwie zachowanie i smażenie naleśników potrafiło wejść w krew, przez co dziewczyna czuła się jakby miała opuścić ulubione zwierzę do tego to psie spojrzenie.

— Nie musisz przepraszać — wysiliła się na kolejny uśmiech czując jak przewraca się jej wszystko w żołądku — po prostu spędzimy ten weekend jak najlepiej się da.

Ciało Osaki drgnęło doskonale wiedziała, co ma na myśli jej przyjaciółka. Idąc tym tokiem rozumowania skończy się na piciu najróżniejszego rodzaju alkoholu i oglądaniu tysięczny raz szkoły uczuć gdzie ona ryczy jak zarzynany hipopotam. Czując na sobie wzrok Masako uśmiechnęła się przymilnie.

— W porządku — widząc jej podekscytowanie mimo wolniej trwała w uśmiechu. Ona także musiała się do niej przywiązać i niech jej będzie. Skoro to ich ostatnie dni.

— Ściągnęłam sobie to stare gadu-gadu byśmy mogły pisać!

Że, co kurwa?

________________________

I tak o to wstawiam prolog mojego opowiadania, od razu uprzedzam będzie on bogaty w przekleństwa, mogą się pojawić brutalne sceny, o seksie chyba nie muszę nawet wspominać. Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu